Arretaz irakurri nuen joan den igandean Amagoia Mujika Tolaretxipik Berria-n Imanol Pradales EAEko lehendakariarekin izandako elkarrizketa. Hainbesteko arretaz, ezen galdera-erantzun guztien artean, begietara salto egin zidan kontu txiki-txiki bat –atomo bat, agian are txikiagoa den zeozer– izan bainuen buruan bueltaka egun osoan.
“Entzuketa prozesu bat egitea inportantea da une oro agintean gaudenen artean”, dio Pradalesek, bigarren galderari erantzunez. Eta ni hitz horretan, “entzuketa”, egoskortuta. Azkenaldian nonahi baitago: berdin da alderdiaren kolorea edo usaina, ez du zertan alderdia izan ere, mugimendu sozialak, enpresak, kirol taldeak, gutxien espero duzun lekuan, hop, entzuketa prozesu bat agertzen da. Eta izorratzen badizu, pazientzia handiko aurpegia jarriko du. Badaki zure amorrazio gorriena ere entzun egin behar duela.
Beldur naiz bizilagunen komunitateko presidentea ere ez ote den hasiko horrelako zerbait proposatzen, portalean agertu diren txakur-kakek eragindako tentsioak baretzeko. Baina harira: uste nuen Yolanda Díazek jarri zuela modan entzuketa-prozesua izeneko tramankulu hori, sei hilabetez Espainiako Estatuan barrena bibalapepa ibili zenean Podemosen gainetik pertikarekin salto egin eta Sumar antolatzeko. Bila eta bila, atzerago ere aurkitu ditut ordea entzutegintzaren hizkera lehen lerror… barka, erdiguner… barka, egikarit… bueno, esan nahi duzuen moduan, kontua da PSOEko Alfredo Perez Rubalcabak ere “Entzun, egin eta azaldu” eslogana erabili zuela 2012ko hauteskundeetan, naftalina usaina gainetik kendu nahian eta, bide batez, M15aren belaunaldiari esanez belarriak zabal-zabal zeuzkala.
A ze belarriak, izan ere, Rubalcabarenak. Entzuten zuen, bai, entzuten zuenez. Espainiako Barne ministro zen garaian gertatu zen, Donostian. Atentzioa deitu zidan, eskolatik ezagutzen nuelako abisua jaso zuen gazte hura: bere autoa kea botatzen ari zela muturretik, hori esan zioten. Jaitsi zen, ikusi zuen kotxea lasai ederrean pipa erretzen ariko balitz bezala. Eta ikusi zuen paratxokean zulotxo bat. Eta zulotxotik begiratu, eta antena. Eta antenatik tira, eta ibilgailua nondik nora zebilen kontrolatzeko aparailu bat. Urte haietako notizietan ohikoak ziren horrelakoak. Pisu bateko sofa azpian agertu zen mikrofonoa. Ezker abertzaleko asunturen bateko egoitzan ezkutuan instalatutako grabagailuak.
Hauetako batean estreinatuko dute horrelako lanetan ibiltzen ziren polizien lana erromantizatuko duen telesailen bat edo, La infiltrada-ren estiloan. Baina bitartean, entzuketa, orain, estatu-espioitzaren lexikotik irten eta jarduera demokratikoagoetara pasa da. Esango nuke urte loriosak bizi izan zituen parte-hartze prozesuaren digieboluzio moduko bat dela; eta haren lehengusu propioa den “arazoak ikusarazteko” dinamikarekin batera, izango dela hamarkada hau markatuko duen fenomeno sozzzZZZzzzZZZZ (uiba, denbora asko pasa dut lo?).
Aber, ondo dago e, ez gaizki ulertu. Ni entzuteko prest dagoen jendearekin topera. Baina, batetik, orain denok daukagu 24 orduz esaten duguna entzuten duen telefono-espioia instalatuta eta, beraz, monopolio teknologiko inperialistek alor horretan 31 eskutik dauzkate; beti izango dira eraginkorragoak edozeinek antolatu dezakeen edozein entzuketa prozesu baino. Eta, bestetik, igual kontua jada ez da entzutea, beste zerbait baizik. Nik zer dakit: jendea bakean uztea, adibidez, hori egin ahal izateko behar diren baliabide guztiak eman ondoren. Agian programa politiko gisa oso basikoa da, baina aizu, ni esan gabe ez naiz geratuko, orain denak entzuteko prest daudenez.
