Zer nahi duzue esatea, herri gisa aukera handi bat galdu dugula iruditzen zait. Bilbon jokatu den Europa Leagueko finalarekin, esan nahi dut. Berriz ere gauza bakarrarekin obsesionatu dira antolatzaileak –futbolarekin, alegia– eta, horren erruz, Euskal Herriko hiririk handiena ez da agertuko turista anglosaxoiek gehien maite duten beste kirola praktikatzeko lekuen munduko rankingean.
Pasa da. Inork ez du aprobetxatu. Are, beste kirol horren kontrako jarrera bortitzak txalotu dituzte hedabideek eta hemengo sare sozialetako erabiltzaile guztiz gehienek. Damutuko zaigu noizbait. Eta jada ez dauka erremediorik, baina ez naiz esan gabe geratuko: oso dezepzionatuta nago joan den astean Bizkaiko hiriburuan balconing kasu bakar bat ere erregistratu ez delako.
Jakingo duzue, noski, zer den biziraupen-kirol horren funtsa: Albion Zitaleko biztanleek, atzerrira oporretara joaten direnean, espiritua alaitzen duten edariak litroka zanga-zanga irentsi ostean, joera dute beren hoteleko gelara itzuli eta, amets etilikoetan murgildu beharrean, balkoitik jauzi egiteko, metro batzuk beherago egon ohi den igerilekuan erortzeko esperantzarekin. Ez naiz kasu batez edo biz ari: Erresuma Batuko atzerri gaietarako ministerioaren ohar ofizialetan ere abisatzen dute “balkoietan eta leku altuetan beharrezkoak ez diren arriskuak” hartzearen kontra –Alexander Popek burua altxako balu, poemaren bat eskainiko lioke afera honi fijo–.
Alderdi filosofikotik begiratuz gero, esango nuke Francis Herbert Bradleyren idealismoaren eragina nabarmena dela balconing-a egiten dutenen artean: ezagutza enpirikoa baztertuz, egiatzat hartu ohi dugun guztia etengabe errebisatu daitekeela sinetsita, auzitan jartzen dute horrelako saltoekin bizitza arriskuan jartzen ari zarela dioen ideia. Seigarren solairutik jausi ostean uretan bukatzen badute, “facts are inferential!” oihuka aterako dira piszinatik. Eta bestela, materialismoa onartzea besterik ez zaie geratuko. Konkretuki, materia batek –igerilekua inguratzen duen porlanak–, beste materia batean –Manchesterren jaiotako 30 urte inguruko gorputzean– eragiten dituen bizi osorako lesioak.
Azkeneko hori nekez gertatzen da, dena den, balkoilariek filosofiaz aldatzeko erabili beharko luketen organoa, burmuina alegia, sarritan lurrean barreiatuta geratzen baita, atzo postrearen orduan mahaitik erori zitzaidan marrubizko jogurta bezala, plastikozko potoaren ordez lehertutako kaskezur bat jarrita –ugh, a ze irudia, barkatu–.
Total, gure zera nazioartekotzeko aukera galdu dugula berriz. Balear Uharteak izango dira segur aski, aurten ere, balconing-aren munduko erreferentzia. Geurea dugu erru guztia, ez inori ba errua bota eta abar, asuntu honetan kulpak berdin banatu behar baitira ezker-eskuin: non sartu ziren gure instituzioetako arduradunak joan den astean? Zergatik ez zen egon Areatzako fanzonean pilatutako futbolzale ingelesentzat From the roof to Ibaizabal with a bit of luck Basque experience moduko ezer? Baina, era berean: herri mugimendua lo al dago? Aste Nagusiko megatxosna horietako aldamioak berrerabiltzea besterik ez zuten, Billy Braggen Jauzi handiaren zain kantatu bitartean, englandarrak fruta umotuak bezala erortzen ikusteko, bata bestearen atzetik.
Nire kalkuluen arabera 200 bat geratuko ziren etxera bueltatu gabe. Eta gutxi irudituko zitzaizkien bilbotarrei, beti eskala handiagoan pentsatzeko duten joera horrengatik edo, besterik gabe, pazientziak gainezka egiten duenean, gainezka egiten duelako eta puntu.
