James Wainscoat-en argazkia, Unsplash
Udaberriarekin batera, bueltan dira naturaren soinuak. Goizean goizetik txoriak dabiltza maitasunaren aztoramenduan kantari, eta horrela dihardute eguzkia sartu arte. Haiekin batera intsektuak aurrera eta atzera dabiltza, lanez gainezka, estresatuta. Erleak ZZZzzzzZZzzz. Erlastarrak ZZZZZZZZZZZZZZZZZ. Liztorrak ZZZzzzZZZ. Eltxoak SSSSSsssssSSSS. Bizipozaren bitamina balira bezala jasotzen ditut soinu eta zarata horiek. Ederra da bizitzaren aldarrikapen natural hori, musika horrek berak esnatzen nau neguaren loaldiatik. Baina, noiz arte gozatu ahalko dut melodia miresgarri horretaz?
Ez da gauza berria intsektuak desagertzen ari direla. Aspaldi, 1962an, Rachel Carlson zoologoak hala adierazi zuen bere Silent Spring (udaberri isila) liburuan. Egun, Dave Goulson biologoak argi uzten du zein den intsektuen egoera Silent Earth. Averting the insect apocalypse (Planeta isila. Intsekturik gabeko apokalipsiaren ondorioak) idatzitako bere azken liburuan (2023). Batak zein besteak gauza bera esaten digute: intsektuak proportzio oso handitan desagertzen ari dira, eta eragin izugarria du horrek txorien populazioan. Jakina da horrek ekosistema kolokan jartzen duela. Beraz, egoera hori eteten ez bada, etorkizun hurbil batean ez dugu lurretik sortutako elikagai fresko eta naturalik izango jateko.
Zergatik ez amestu nekazaritza ekologiko bat posible dela, duina profesionalarekin eta koherentea lurra zaintzen duten animalia eta landare guztiekin? Ametsak amets, batzuetan errealitate bihur daitezke. Zergatik ez? Nahiko nuke, udaberriro, BP bitamina nire zainetan bor-bor sentitzea. Zergatik ezzzzzZZZZZZZZzzzzzzzZZZZ?
