Argazkia: Axier Lopez (Jerusalemgo alde zaharra, Mezkiten Zelaigunea lehenengo planoan.)
Testua: Mahmoud Darwish, poeta palestinarra
Itzulpena: Leire Ventas, kazetaria

Jerusalemen, hau da, harresi barruan, garai batetik bestera nabil, gidatuko nauen oroitzapenik gabe. Han profetek sakratuaren historia partekatzen dute… Zerura igo, eta alaiago eta suspertuago itzultzen dira, maitasuna eta bakea bi santu baitira hirirako bidean.

Aldapa jaisten dut, xuxurlatuz: argiak behin haitz batean esandakoaz diotenagatik, hainbeste desadostasun?
Argi doilordun harriengatik sortzen dira gerrak?
Lokartuta nabil.
Amets artean, zabal-zabalik ditut begiak.
Inor ez atzean.
Inor ez aurrean.

Argi guztia nirea da. Badarrait. Arinagoa naiz. Hegan hasi, eta itxuraldatu egiten naiz. Hitzak ateratzen zaizkit ahotik, belarrak Isaiasen aho profetikotik nola: “Sinistu ez zuena ez da salbatuko”. Oinez darrait, ni ez banintz bezala. Nire zauria Ebanjelioetako arrosa zuria da. Nire eskuak, uso bi, gurutze gainean hegan dabiltzanak, lurra zama dutenak.

Ez darrait, hegan hasten naiz, itxuraldatzen naiz.
Ez denbora, ez espazioa. Nor naiz?
Ni ez naiz ni, Mahomaren igokundearen aurrean. Baina, pentsatzen dut: Hark soilik, Profetak, hitz egiten zuen arabiar klasikoan. “Eta, zer?”
“Nola, eta zer?” Bat-batean, soldadu bat, oihuka: “Zu berriz? “Ez al zintudan hil?”
Bai… Baina, zuri bezala, hiltzea ahaztu zait.