Jendetzak eta problema teknikoek itsusitu egin zuten BBK Live jaialdiko lehenengo jardunaldia.
Belako mungiarrekin hasi genuen ibilbidea. Ez genuen asko espero nozitu zituzten argindar etenak eta soinu arazoak gauaren bukaeran kontzertu nagusian ere errepikatuko zirela. 80ko hamarkada bukaerako post punk ukituko musika egiten du laukote gazte honek, gustu ona eta freskotasuna eraman zuten Kobetamendiko agertoki txikira eta izan zituzten arazoei aurre egiten jakin zuten, ausart. Kontuan hartzeko moduko taldea da, zalantzarik gabe, azkenaldian izen berri gutxi ematen ari den Euskal Herriko eszenan.McEnroeren kontzertura hurbildu ginen gero. Ez da horrelako jaialdi bat Getxokoa bezalako taldeak entzuteko lekurik egokiena, ñabardurak baino, wattioak maite dituzte makrojaialdiek eta adibidez Manett taldeko Raulek tronpetarekin lagundu zien abestietan ez zen behar bezala apreziatu bere ekarpena. Baina kantak badituzte, ez dago dudarik. Tormentas bezalakoak bikain eraman zituzten taula gainera.
Tribesen kontzertura bukaera aldean iritsi ginen. Formula ezagun samarra izanagatik publikoak bero hartu zuen; rock amerikar estandarra eta abesti itsaskorrak, nahikoa San Fermin + BBK Live pakete turistikoan etorritako britainiarrak kontent geratzeko.
Ben Howarden kontzertua hasi zenerako jendetza problema bihurtzen hasi zen. Eszenatoki txikia mukuru eta bakarlari ingelesa pozik, antza, entzuleek “love” esaten zuen bakoitzean txalo jotzen ziotelako (hitz egiteko modu bat da). Saio efektista samarra eskaini zuen.
La Habitacion Roja ondoren, telefono marka baten publizitate afrusa jarri dioten eszenatokian. 90eko hamarkadako indie espainiarraren hastapenetatik asko eboluzionatu ez duen taldea da, nolabait hasierako Los Planetasen ildoan ahots baxuan eta gitarra distortsionatuetan oinarritutako errepertorioa eskaini zuten. Oso bero hartu zuten entzuleek, gure harridurarako, ez baikenuen uste hainbeste jarraitzaile zituztenik.
John Spencer Blues Explosion ikustera hurbildu ginen sarrerako eszenatoki (orain bai zalantzarik gabe) txikiegira. Mitoa dira Bilboko musika zaleentzat 90eko hamarkada erdialdean Kafe Antzokian eskaini zuten kontzertuaz geroztik. Gaueko talderik sendoena iruditu zitzaigun, soinu eta proposamen aldetik, eta baldintza hobeetan ez ikustearen penarekin joan ginen The Cure entzutera eszenatoki nagusira.
Ia ordubete itxaron behar izan genuen Robert Smithen taldea ikusteko. Arazo teknikoak berriro. Eta okerrena pentsatzen hasiak ginen, Eduardo Punseten orrazkera inspiratu zuen abeslaria bakarrik atera zenean, gitarra akustikoa eskuan, bizpahiru kanta egitera. Azkenean konpondu zituzten kable-kontuak eta hasi zen kontzertua, soinu txar samarrarekin dena den (teklatua ez zen ondo entzun kanta dezente pasa ziren arte). Kontzertu luzea espero zen eta halakoa izan zen, baina esan beharra dago, gehiegizkoa izan zela, betelan asko egin zutela eta gutxienez ordu erdi soberan egon zela. Zaletuenak ere ez zeuden kontzertuan sartuta une askotan. Amaitu ostean komentatu genuen, agian akustikoan egindako kantak izan zirela The Curen saioko momenturik borobilena.
Bloc Party apenas ikusi genuen The Cure bukatu baino dezente lehenago hasiak zirelako. Jendetzaren artean itzuli ginen etxera: gehiegizkoa entzule kopurua ere, Kobetamendi antolatua dagoen modurako behintzat.
2 Iruzkin
Iepa Gorka, guk atzetik ikusi genuen The Cure eta soinua harrigarriki ona zen. Lehen ordu t´erdia edo, espero ez izatekoa egin zitzaidan: soinu ona, ongi abestua eta interpretatua, errepertorio bikaina. Hortik aurrera, errepertorio AOR-siniestro aspergarria eta soinuak indarra galdu zuen. Kontzertua bukatu aurretik, banengoen ohean lo (egun osoko nekeagatik ere).
Ordu artekoaz, a ze pena Mcenroeren kontzertua, oso kaxkarra izan baitzen, ia-ia Tormentas kenduta. Nahiz ondo hasi, baina eguzki izpi bat irten zen, Ricardo kantariaren aurpegian jo zuen -ez da broma- eta hortik aurrera desastre bat, kantuetatik “irten” ziren musikariak: urduritasuna alde batetik eta nerbio falta bestalde.
Txao!
Ados nago The Cure-ek eskainitako kontzertuari buruz egiten duzun analisiarekin. Niri ere luzeegia egin zitzaidan, ez iraupenarengatik baizik eta hiru orduak betetzeko aukeratu zuten errepertorioarengatik.
Arazo teknikoak alde batera utzita (detaile handia Robert Smithen hiru abesti akustikoak), kontzertua bikain hasi zen baina poliki poliki hasierako indarra galtzen joan zen. Niretzat gorabehera handiak egon ziren eta amaiera nahiko monotonoa egin zitzaidan.
Sekulan ez dut ikusi jendea hain hotz bisak eskatzerakoan. Lehenengo bisa abesti bakarrekoa izan zen eta oso oso motela gainera WTF!
Zatirik intensoena azken bisa izan zen, abesti ezagunenak bata bestearen atzetik jo zituztenean. Baina ni ordurako erabat “out” geratuta nenegoen.
Eta lekua ez zitzaidan batere egokia iruditu 37000 pertsona bertan sartzeko. Zer demontre egiten du taberna erraldoi horrek zelaiaren erdian?? Horrelako kontzertuak estadioetan egitea askoz ere egokiagoa dela iruditzen zait.