Igandeak kontzertuetarako egun oso aproposak ez direla kontuan izanda, sarrera txukuna zegoen Hondarribiko Psilocybenean joan denekoan, Lydia Loveless bakarlariaren saiorako.
Barra eta izarrekiko zapia buruan igo zen agertokira Ohioko musikaria, zenbait gauzatan Uncle Tupelo taldearen soinua gogora ekarri zidan proposamena defendatzera. Country arima eta arropa elektrikoak, sekulako berrikuntzarik ez agian estilo aldetik, baina bai kanta on sorta bat eta jarrera aparta: “Ez dut setlistik prestatzen, beraz, lasai eskatu zer jotzea nahi duzuen”, entzun eta lehenengo ilaretan zeudenek giza-jukeboxari kantak eskatzen hastea, dena bat izan ziren.
23 urte eta disko pare bat argitaratuta; azkenekoan, Indestructible machinen (Bloodshot Records, 2011), AEBen barrualdeko alkoholismo eta depresio istorioak kontatzen ditu ahots melodiko apur bat karamelatuz eta gitarretan orain Stiff Little Fingersen antza hartuz, eta gero power pop kutsua. Bitxia da Steve Earleren antza daukan akosatzaileari buruzkoa, baita distortsiorik gabeko How many women ederra ere –nahiz eta Hondarribiko saioan ez zen bereziki txukun atera bigarren gitarra berandu sartzen tematu zelako–. Oso gustura entzuten da eta asmatu zuen zuzenean ere.
“Noizbait ikasiko dut ezetz esatea zer den”, dio kontzertuaren bukaera aldera jo zuen Learn to say no kantan. Egunen batean beharbada, baina ez joan den igandean: publikoaren berotasunarekin pozik, eskatzen zizkioten abesti gehienak jotzen, festa dezente luzatu zen. Eta mundu guztiak ederki pasa zuen eta jende zoriontsu horrek denak biharamunean astelehen aparta eduki zuen.
1 Iruzkin
Ni, ohartzen naiz Lydiaren zain egon izan naizela urteetan.
Ahaztuta nuen zer sentitzen nuen denak enkajatzen duenean.. ze denak enkajatzen dit. Bere itxurak.. bere akordeek.. bere ahotsak.. kuttuntasunak.. zikitasunak.. bihotza eman .. bihotza berea dela argi utziz..
ni zoriontsu naiz holako rock-a aurkitzen dudanean. Ez da ia inoiz