Baldintza eta subjuntibo

“Guk ere erraztuko genuke 

herritarren parte hartzea 

autodeterminazio 

ariketa batean”

EH Bilduko alkateak (Naiz)

AliExpress-en Kataluniako independentismoa erosi zenuen; etxera iritsi eta kaxatik atera duzunean, ordea, muturra okertu zaizu: ez, ez zen hau. Zeren hau da gure gaur egungo independentismoa, produktu bat Kataluniakoaren antza izan dezakeena ilusio pixka bat duenarentzat, baina emozioak beste tenperatura batzuetan dauzkana sentiarazten duena Michael Douglas Falling Down filmean bezala, sartzen denean hanburgeserian eta bertako langileei edukazioz eskatzen dienean –bueno, edukazioz: KG9 subfusil bat eskuan edukitzeak uzten duen neurrian–, konparatzeko nolako hanburgesak iragartzen dituzten afixetan eta nolakoak zerbitzatzen dituzten gero. Eta klaro, konparazioa kabroia da.

Bueno, ba EH Bilduko alkateen Big Mac honekin igual: udaletxeko terrazan bazkaltzen duzunean piperpotoko saltsa derrigorrezkoa izateak mokadua garrazten du.
Nahi bai gure independentismoa ikusi hangoa bezala gihar guztiak punpaka, irribarre demokratikoa galdu gabe desafiatzen Espainiako Estatuaren demofobia, nazioarteko begiradak erakartzen, bide batez munduari erakutsiz nola funtzionatzen duten egunerokoan normal-normal hizkuntza gutxiagotu batean. Baina ez gaude horretan. Eta ez gaudenez horretan, halako adierazpenek kartoi-harrizkoak dirudite elkartasunetik haragoko terrenoetan sartzen hasten direnean, hutsik jarraitzen dutelako “genuke” bakoitzaren aurreko “bagenu”, “balitz” eta “bagina” osagaiek.
Bada tartea baldintzatik subjuntibora –“guk ere erraztu dezagun herritarren parte-hartzea autodeterminazio ariketa batean”–, zer esanik ez indikatibora –“guk ere erraztu dugu…” etc.– eta hemengo dantza, momentu honetan, mamboa baino gehiago da Despacito.