Maite duzun norbait –edo zerbait– betirako desagertzen denean triste jartzea normaltzat hartzen da, noski. Askoz zailagoa da esplikatzea gorrotatzen duzun norbait –edo zerbait– joango dela jakitean zure bihozñoaren erdian sentitzen duzun atximur hori. Tristuraren ekoizleek mundu moderno honetan daukaten katalogo zabalaren barruan, segur aski hau izango da eskaintzen duten produkturik arraroena. Ez da guztiz ezohikoa hala ere.
Zeri buruz ari naizen badakite, adibidez, bizi osoa aita gorrotatzen eta harekin xextran pasa ondoren, zaharrak azkeneko eztula egiten duenean, janzten diotenean traje polit bat eternitate osoan aldatuko ez duena, sartzen dutenean pinuzko kutxan, hasten direnean gainera lur palakada batzuk botatzen, justu orduan, negar zotinka hasten diren umezurtz berriek. Bidasoa erdia malko-zuloetatik jariatzen ari dira eta inork ez du ulertzen zergatik. Bat-batean jabetu dira pater familias-a zenbat maite zuten? Keba. Kontua da bizi osoan gorrotatu dezakezun zera hori gabe geratzeak ere hutsunea uzten duela. Eta ea zerekin betetzen duzun, zeren gaur egungo bizimoduak gorrotatzeko aukera berri pila eskaintzen du, baina surimia jatea bezala dira, aurretik txatkara ohituta zegoenarentzat. Nekez aurkituko duzu hain ongi gorrotatu dezakezun norbait.
Uste dut tristura hori sentitu dudala jakin dudanean Internet Explorer betirako desagertuko dela. (2000. urtearen ondoren jaio baldin bazinen, segi paragrafo honetan; lehenago jaiotakoek ondorengo informazioa soberan dute). Internet Explorer programa izan zen 90eko eta 2000ko hamarkadetan sarera konektatzeko tresna nagusia etxe askotan. Arrazoi sinple batengatik: Windowsak instalatuta ekartzen zuen. Askok ez genekien Internet beste ezer izan zitekeenik ere. Horren erruz, web batetik bestera ibiltzea prozesu mantso, astun eta nekagarria zen, ez zegoen egunik ataskatzen ez zenik, orrialde bakoitza kargatzea gehiago kostatzen zitzaion niri astelehenetan ohetik jaikitzea baino. Eta hori gutxi balitz, birusei dagokienez, Explorerrekin nabigatzea zen harizko tanga soil batekin Wuhango saguzarrez betetako piszina batean murgiltzea bezala. Gorroto nuen Internet Explorer arrazoi sakonagoengatik ere: Microsoften monopolioaren sinboloa, garaitu beharreko piztia.
Baina aspaldiko kontu horiek alde batera utzita, Internet Explorerrez gogoratzea –gogoratu egin behar baituzu existitzen dela– nostalgiko jartzeko aukera ere bada. Eta hemen ez gaude horrelakoak pasatzen uzteko. Adibidez, oroitzeko egon zela garai bat zeinean Interneti buruz hitz egiten zen. Hau da, mundu erreal bat zegoen eta aparte zegoen sarea izeneko eremu bat, eta kapaz ginen biak desberdintzeko. Konexio eskasak, soinu arraroak egiten zituzten modemak, artisautza-espirituarekin egindako webak. Inbento horri dirua nola atera oraindik oso ondo ez zekiten korporazioak. Explorer kaka zahar bat zen, ados, baina Explorerren garaia ez hainbeste.
Pentsatzen jarrita, badago komunitate bat oraindik antzinako errito eta sinesmenei oso lotuta dagoena eta segur aski Internet Explorer erabiltzen jarraituko duena azken egunera arte: administrazio publikoa. Espero dut notiziak irakurriko zituztela eta prest egongo direla zibilizazio burokratikoa inarrosiko duen aldaketarako. Zeren bestela, sortuko den egoerak tristura ez dakit, baina gorrotoa tonaka ekoiztuko du.
