“Iruditzen zait gure gizartea iraultza-aurreko egoera baterantz doala –horrek ez du esan nahi iraultza saihestezina den egoera sortuko denik, baina bai posibilitate errealista izango dela–. Jendearen gehiengoa ezkorra edo zinikoa da indarrean dauden instituzioekiko, alienazioa eta noraeza oso hedatuta daude gazteen artean… Agian indar horiei antolakuntza eta norabide egokia ematea da behar den guztia”. Ted Kaczynskik 1998ko gutun batean idatzitako esaldi horretatik zenbait ondorio atera daitezke, adibidez a) iraultzak iragartzea errazagoa dela iraultzak benetan gertatzea baino, zeren b) gauzari “antolakuntza eta norabide egokia ematea” izaten baita ia beti josi gabe geratzen den hari-muturra, zapatan sartzen den harri koxkorra, olioa bota arren karranka egiten tematzen den gontza, ahaztu gabe c) gizateriak bizkar gainean garraiatu dezakeen ezkortasun, zinismo eta alienazio kopurua ikusita, baten baino gehiagoren gar iraultzaileak logaletu egiten direla azkenerako.
Ez zen hori izan berriki hil den Kaczynskiren kasua. Beste kontu bat da egin nahi zuen iraultzak ezer onik ekarriko ote zuen: hamazazpi urte iraun zuen bere bonba-gutun bidezko kanpainak AEBetan, hiru pertsona hil zituen, beste zenbait zauritu. Azkenik, The New York Times eta The Washington Post egunkarietara idatzi zuen, esanez bere manifestua publikatzen bazuten, ez zuela lehergailu gehiago bidaliko. Nondik begiratzen diozun, testu hura, Unabomber manifestua, gaur egungo zenbait fenomenoren aurrekaritzat ere har daiteke, sozialistak eta “ortzadar-ezkerra” jo-puntuan jartzen dituen moduagatik, baina baita garapen teknologikoa sustatzen duten kontserbadoreak seinalatzen dituen eragatik ere; Freud, Nietzsche eta Thoreauren eraginak, luddismoaren eta anarkismoaren usainak eta, aldi berean, anti-kolektibismoa, gutxiengoen eskubideen alde egiten diren politikei kritika… Entsalada ideologiko hori berdin irentsi zuten ekologista erradikal batzuek eta zenbait proto-faxistak –hil denean Elon Muskek ere bota du: “Agian ez zebilen oker”–, baina testuaren agerpena izan zen Unabomber-en galbidea: bere anaiak irakurri, idazteko modua, adierazitako ideiak ezagutu, eta txukelari abisatu. Eta txukelak, urtetan bonba-igorle misteriotsuaren atzetik haizeak darabilen orbelaren antzera ibili ondoren, atzaparra gainean jarri zion argindarrik eta urik gabeko Montanako txabola batean bizi zen Kaczynskiri.
81 urterekin bere zeldan hilda agertu ostean, albisteek terrorista zoro baten irudia saldu digute, 90eko hamarkadan epaitu zutenean bezala, gutxi gorabehera. Unabomber-en historiatik gauza asko azpimarratu daitezke, eta horrelakoetan beti gertatzen den moduan, azpimarratu gabe geratzen denak mami gehiago dauka: adibidez, Kaczynski nola iritsi zen Harvardera bi kurtso aurreratuta, 16 urterekin –gutako gehienak baino puskaz azkarragoa zela, alegia–; zer nolako filosofia ezkorra irentsarazi zioten unibertsitatean Gerra Hotzaren hasiera hartan; eta batez ere, nola erabili zuten gerora Unabomber bilakatuko zen gaitasun handiko gazte hura, Harvarden bertan, CIAk sustatutako MK Ultra programako akuri gisa, zehatz hitz egitekotan “tortura psikologiko esperimental” gisa definitu behar diren saioetan.
Errazena zoratuta zegoela pentsatzea da. Zeren bestela, pixka bat hazka eginez gero, AEBen alderdi ilun-ilun-ilunetara zaramatza Unabomber-en ibilbideak. Eta pentsarazten dizu agian Kaczynski bera izan dela historia horretan intentsitate baxueneko terrorismoa praktikatu duena.
