XXI. mendearen lehen laurdeneko bikoterik sexyena izan zen, XXI. mendearen lehen laurdeneko haustura sentimental zalapartatsu, kaotiko eta luzeena bihurtu aurretik. XXI. mendearen lehen laurdena metafora batean konprimitu daiteke: Brad Pitten eta Angelina Jolieren arteko harremana. Guapoaren guapoz aurpegian mina sentitu behar duten aktoreen arteko enegarren rolloa izan zitekeen. Hori baino gehiago izan da Brangelina: garai historiko baten espiritua. Azeleragailua topera zapalduta zihoanean errebueltatik atera zen garai bat. Geroztik oinazganboa non-stop batean bizi izan den historiaren zati bat.
Aber, goazen puntuz puntu: Mr. and Mrs. Smith errodatzen ari zirenean jolitu zen Pitt –edo alderantziz; baina ez saiatu hitz jokoa alderantziz egiten, ze…–. Harira: pelikula ikusi ez duenarentzat, bi soldatapeko mertzenarioren paperak jokatu zituzten aktoreek komedia erromantiko horretan, zeinaren eszenarik ezagunenenean, elkar garbitzen saiatzen ziren, hasieran tiroka, gero biolentzia domestikoan ohikoagoak diren teknikak erabiliz –muturrekoak, ostikoak, labanak, altzariak–, klimaxera iritsi arte, non konturatzen diren ezin diotela batak besteari buruan bala bat sartu; eta beraz, elkar sobatzen hasten diren pasioz beterik. Harreman toxiko menperatzaile bat, berez, eszena horren errepikapen etengabean laburbildu dezakezu. Orain, “pertsonala politikoa da” eta abar, kontzienteago gara horretaz; 2005ean? Ez dut uste. Eta barre egiten genuen.
Baina itzul gaitezen aktoreen benetako bizitzara: elkarrengana arrimatu ziren garai beretsuan adoptatu zuen Joliek bere bigarren haurra Etiopian –Kanbodian jaiotako beste bat zeukan lehenagotik–, handik urtebetera jaio zen bikotearen lehen umea Namibian, hurrengo urtean Vietnamgo beste haur bat adoptatu zuten eta ondorengoan jaio ziren bikotearen azken bi oinordekoak, oraingoan Frantzian. Askazi interkontinental horrek zerbait esaten digu mende hasieran bere buruaz ironiarik gabe “munduko hiritar” gisa hitz egiten zuen jendeaz. 2007-2008ko krisiaren aurretik nahiko hedatuta zegoen –galtzetan dirua zeukan jendearen artean, noski–, planeta hau eta, konkretuki, planetaren alderik pobretuenak, esperientziak arrantzatzeko zeudela. Despolitizatutako ospakizun multi-kulti etengabea. Macacoren Moving kanta. Brrrr. Hozkia ematen dit oraindik.
Gero, Brangelinak, kapitalismo hippy-piji hark bezala, eztanda egin zuen. Bueno, hemen diferentzia txikiren bat badago, bikotearen amaiera markatzen duen gertakaria bien jet pribatuan jazo baitzen, ez ohikoagoa den eszenatokian, alegia, Landetako kanpinean. Baina gainontzean, oso tipikoa: alkoholetan pasa-pasa egindako senarrak haurretako bati lepoa bihurritzen dio, beste bati jo, beste zenbait kontu; eta emazteak dio: honaino iritsi gara. Dolarretan forratutako famatuak izan arren, patroia tristeki ezaguna da.
Orduz geroztik, bi urte iraun zuen matrimonioa eteteko, zortzi urteko kalbario legalean murgilduta egon dira, kasik atzo goizera arte –Greziako zorraren negoziazioak gogoratzen? Edo Brexitarenak? Energia bera da–. Eta begiratzen hasten zarenean kontua zergatik luzatu, korapilatu eta ataskatu den hainbeste, hortxe agertzen zaizu 25 urte hauetako beste aldaketa garrantzitsuenetako bat: burujabetzaren itzulera, inporta duen asuntu bezala. Nork erabakitzen duen zer. Norenak diren haurrak. Eta, batez ere, norena den Brangelinak, dena pikutara joan aurretik, Proventzan erosi zuen Miraval gaztelua, inguruko mahastiak eta han ekoiztutako ardoak ematen dituen irabaziak. Materialismoa ere bueltan baita: nork kontrolatzen dituen ekoizpen bitartekoak.
Enfin, gauza hauek guztiak kontuan izanda, akaso XXI. mendeko bigarren laurdena jakintza-esparru berri bat inauguratuz hasi beharko genuke: Celebrityen Ikasketa Kritikoak. Ez begiratu horrela, erromeskeria handiagoak guri-guri pasatzen dira egunero.
