Urabako golko karibearra

Atalak: Egunerokoa, Kolonbia

Capurganako kostaldea.

Medellinetik azken unean onik eta salbu irtetea lortu nuen, hiru tipok lapurtzeko asmoz inguratu ninduten arren. Hasiera batean hirukote honek zer nahi zuen ulertzea asko kostatu zitzaidan, ez bainien tutik ere ulertzen ahoskera. Azkenean, tipoek amore emanda, urduri eta oldarturik armatuak zeudela esan zidaten. Orduan jabetu nintzen gertatzen ari zenaz eta ni ere izutu nintzen. Bat batean tipoetako bat nire moteltasunagatik kontua luzetxo xamar zihoala ikusirik handik alde egitea hobe zela esan zien besteei. Gertatutakoa oso ondo ulertu gabe metroko jende zurrunbiloan hartu nuen babesa.

Karibe itsasora bidean, nerbioak berriz ere bueltan etorri ziren zuloz betetako errepidean autobus gidariak rallyetan bezala aldapan behera zihoanean.

Dariengo oihanak inguratzen du Capurgana.

Azken orduetan emozio bortitz gehiegi eta gero, azkenean, Capurganara, Panama baino lehen dagoen azken herrixka kolonbiarretako batera iritsi naiz. Hemen, kotxeen ausentzian, itsasoaren zurrumurruak irensten du dena, nire pentsamenduak barne. Karibe itsaso epelak bustitzen du, irla bat dirudien herri isolatu hau. Lasaitasuna txalupek eta hegaxkinek apurtzen dute. Horiek baitira garraiobide bakarrak. Tramankulu horien joan etorriari eta itsasoko uhinei begira, orduak eta egunak aurrera lasai doaz.