Misti sumendia (5.822 metro) ez profesionalentzat

Atalak: Egunerokoa, Peru

Igoera hasiera: Misti sumendia hodeiez inguratua.

Zazpi urte baino ez nituen nire ama, aita eta anaiarekin Adarra mendi puntaraino (811 metro) lehen aldiz igo nintzenean. Balentria osoa izan zen hura, igoera Urnietako tren geltokitik hasi baikenuen. Hogei urte geroagoa mendizalea izan gabe Arequipa parranda zaleen hiriaren ikurra igotzen saiatuko gara Klaus (bidean egin dudan Rio Grande do Sulgo laguna) eta ni.

Motxilan zer eraman:

– Kilogramo bateko kanpin denda bat. Geruza bikoitzekoa bada hobe, hotzari aurre egiteko.
– Lotarako zaku bero bat eta esterila.
– Hotzari aurre egiteko galtzak, jertsea, galtzerdiak, eskularruak, txanoa, txamarra eta kakaoa.
– Eguzkiaren kontra betaurrekoak eta krema.
– Otorduetarako ogia, atuna, fruta, fruitu lehorrak eta txokolatea.
– Pertsona bakoitzeko bi egunetarako lau litro ur.

Lehen eguna

Era-eguneko parrandak pixka bat atzeratu gaitu eta 7:30etan jarri gara martxan. Motxila handiak ostatu merke bateko gelan utzi ditugu (Gran Hospedaje: Alvarez Thomas kaleko 451. zenbakian, 10 sol gaua). Azken erosketak egin eta Independencia eta Sepulveda etorbideak elkartzen diren lekuan 8:50etan Chiguatarantz doan mikrobusera igo eta gidariari Mistira daraman bidezidorrean gelditzeko eskatu diogu. 9:30etan errepidearen ezker aldean dauden harresi batzuen artean utzi gaitu mikrobusak. Harri-txintxarrezko bidea hasten den lekuan, eskumako harresian “Asoc. Agropecuaria Pampa-Huajari” du idatzia. Hori da hartu beharreko bidea. Automobilen markak jarraitu eta pixkanaka bideak gora egin du. Hiru orduren buruan “Reserva Nacional Salinas y Aguada Blanca” idatzia duen afixara iritsi gara. Bidearen parte hau saihestu nahi duenak, alegia balentria osoa egin ez nahi duenak, bertara joateko taxi bat hartu dezake. Nolanahi ere, ibilaldiaren puntu hau 3.415 metrotara dago, hemendik aurrera altitudea buruan kalte egiten duela igarri daiteke. 13:00etan bazkaldu ostean afixaren ezker aldetik doan bidea hartu eta kanpamentu baserantz jo dugu. Arratsaldeko 17:30etan lehen kanpalekura iritsi gara eta gau hotza pasatzeko prestatu gara. Hobe da gaua kanpaleku nagusian pasatzea, lehenengotik ia 2 ordutara dagoena horrela hurrengo eguneko igoera laburragoa da.

Bigarren eguna

Lehen kanpalekua: ezkerraldean, gu hotzak akabatzen. Eskuin-goikaldean Mistiren kraterra elurtua.

Goizean goiz lanari ekiteko komeriak izan ditugu. Gaua oso gaizki pasa dugu hotza dela eta. Zakua ez da nahikoa izan hotzari aurre egiteko eta arropak pareka jantzi ditugun arren ez dugu apenas lorik egin. Litekeena da kanpoan zero azpiko tenperaturak egotea. Azkenean hoztuta goizeko 7:00ak arte ez gara altxatzeko gai izan, hain zuzen ere lehen eguzki izpiak ukitu gaituztenean. Berandu, 8:00etan ekin diogu lanari. Bigarren kanpalekura iritsi gara eta bidea luzeegia egiten ari zitzaigula sumatu dugu. Halaber, batzuetan bidearen arrastoa galdu eta noraezean ibili gara. Gora egin ahala gure erritmoa ikaragarri moteldu da eta Mistiko gaina konkistatzea obsesioan bihurtu da. Arnasa hartzea eta gainera iristea izan dira gure ardura bakarrak. Honela asko berandutu zaigu eta arratsaldeko 16:00etan kraterretik 100 metro eskasera geundenean atzera egitea da geratu zaigun aukera bakarra. Lanbro eta hodeiez inguratuak iluntzen ari zen eta kanpalekura bueltatzeko ia denborarik gabe genbiltzan. Jaitsiera oso erraza eta bizkorra izan da. Sumendi legarretatik behera ziztu bizian joan gara. Gaua landarediz betetako haitzarte batean pasa dugu.

Hirugarren eguna

6:00etan bueltako bideari ekin diogu eta garaiz 9:00etan iritsi gara errepidera. Arequipara bueltatzeko, mikrobusa lehen errepidea zeharkatuta bigarren errepidean hartu behar da, juxtu 200 metro ingurura dagoena. Han pazientziarekin mikrobusari itxaron behar zaio. 11:00etan leher eginda eta hautsez jantzita Arequipara iritsi gara.

Arequipa borrokan

Meategiaren aurkako afixa.

Hiria asaldatua topatu genuen, kaleak manifestariek (herritarrek) okupatuak zeuden. Protesta oihartzunak Tambo eta Islay bailarako nekazarietatik zetozen. Bailara horretan Southern AEBetako enpresa multinazionalak meategi bat eraikitzeko baimena jaso zuen Alan Garcia Peruko presidentearen eskutik. Jendea bere bizimodua arriskuan zegoela ikusi bezain pronto kalera irten zen etorkizunaren defentsan. Guk nekatuak egon arren kausarekin bat egin eta kalean gora eta behera ibili ginen turisten begiradapean. Oihuak garbiak ziren: “¡agro sí, mina no!” eta “¡policía asesina!” (nekazaritza bai, meategia ez! eta polizia hiltzailea!).