Info7rako egindako aste honetako kolaborazioa
Txakurren herria da hau. Eta zoritxarrez, ez dira denak Euskal Herrian hankahutsik ibiltzen. Gehienetan, bota luzeak ondo lotuta, gerrian armaren bat edo beste eta eskutan beste arma bat, luzeagoa, distiratsuagoa, inpresionanteagoa izaten dute. Eta aurpegi deserosoa. Hainbesterainokoa non tapatuta ibili behar izaten duten askotan, mehatxatuak sentitzen omen direlako, etxeko eskobekin kolpatuko ditugun beldurrez bizi direlako akaso. Bai tapatuta ibili behar izaten dute aurpegia, eta aurpegiarekin batera lotsa. Polizia izatea gauzarik antihumano eta miserableena izatea baita, milaka telesailetako polizia protagonistak… ederrak, zintzoak, eta ongileak izan arren. Pikutara euren bala distiratsu eta hortz-zuri distiratsuagoak. Anestesia musika taldearen kantu bat datorkit gogora. Laburra da abestia, akaso ezagutzen dudan kanturik laburrena. 27 segundukoa. Lerro pare bateko letra. Bi esaldikoa. Baina arrazoi potolokoa. Hauxe da: nahiago dut langabezia nire jendea zapaldu baino. Ez dut nahi, ez dut nahi, polizian izan!
Baina gaurkoan, horrela ez badirudi ere, ez nator botadun txakurrei buruz hitz egitera. Oinutsik eta inolako arroparik gabe bilutsik ibiltzen diren txakurrei buruz mintzatzera baizik. Askotan pentsatzen du batek, txakurra sokatik helduta pasiatzen ari den norbait ikusita, bene-benetan gizon emakume hori den txakurra paseatzen ari dena edo gizon emakume hori den, txakurrak pasiatzera atera duena. Ba nik ere beste horrenbeste egingo dut. Txakurrei buruz hizketan hasi eta nagusiei buruz hizketan bukatu. Bueno aber esplikatzen naizen.
Aurreko batian, eta bada denbora pixka bat ordutik, Zarauzko kale nagusian, lepotik zintzilik karnet bat zuela, alegia, behar bezala akreditatutako mutil gazte batek, txakurrei edo animalia domestikoei buruzko galdera batzuk egin nahi zizkidala esan zidan. Udala animalia horien erabileraren inguruko legedia atera nahian ari omen zen. Bueno, bueno, bueno, beste legedi bat, beste ordenantza bat gehiago, pentsatu nuen. Eta esan ere hala egin nion. Lege eta joko arauz inguratuta bizi ginela… Baina, mutilak, serio-demonio, arazoa larria zela esan zidan. 3000 txakur omen daude herrian ofizialki izen emanda. 3000 bai. Eta orduan goiko etxe eta pisuetara joan zitzaidan begirada eta gogoa, eta milaka sukalde eta egongela irudikatu nituen txakurrez preso. Nola 3000? Zarautzen 20000 lagun inguru gara. Etxe edo pisuak 7.000-8000 uste dut direla, demagun 10000 direla. Ba 3 etxetatik batean txakur bat dago. Txakur ofizial bat esan dezagun, txakur estraofizialak eta gainerako animaliak kontuan izan gabe. Proportzioak asko handituko lirateke denak hartuz gero kontuan: txoriak, arrainak, tortokak… eta katuak.
Eta irudipena dut, etxean animaliak izateko joera hori handitzen baino ez dela ari. Gero eta animalia gehiago ditugula etxean, alegia. Batzuetan, telebistak eta kotxeak bezala, animalia bat buruko. Semearentzat hamsterra, alabarentzat arrainak eta amak eta aitak pasiarako artzai txakur bat. Esaterako. Eta irudipena dut, kontuak gizarte aldaketarekin duela zerikusia, eta espreski, gure bakardadearekin. Etxera iritsi eta bakardadeak hiltzeko irratia pizten dugun bezala, nahi dugu gure etorrera antsietatez itxarongo duen animaliaren bat zain izatea. Kalera bakarrik ateratzea deserosoa bazaigu animalia leial baten konpainia… noblea gertatuko zaigu. Seme edo alaba hipotekatuak etxera ailatzean, gurasoak faltako ditu segura asko, baina dortoka eta katuak izango ditu zain, eta adi, eskolan eguna zer moduz joan zaion esplikatu ahal izango die. Eta ulertzekoa da hau ere: amak nahiago izango du askotan txakurrarekin egon, aitarekin baino.
Sekula izan ez eta, orain urtebete pasatxotik nik ere katu bat dut etxean. Eta zin dagit bera dela nire konfesio intimoenak dakizkien bakarra. Ulertzen nauela dirudi gainera, konpartitzen dituela nire gloriak eta penak. Nahiz eta hitz egiten hastean beti beste aldera begiratzen didan… Ikaragarria baita animalia bat etxean izatea. Nik uste nuen panpin bat izatea bezala izango zela, baina kaikua ni, asko aldatu ziren gauzak etxetik ateratzen nintzen bakoitzean, edo katuari bizkarra ematen nion bakoitzean, alegia, begi bistan ez nuen bakoitzean, katua beste zerbaitean bihurtzen zela sumatu nuenetik. Eta susmo horiek indartu baino ez dira egin harrez gero… Baina hori, hori esplikatzea hurrengo kolaboraziorako utziko dut…