En Vivo 2013 (II) by Beñat Lopez

Atalak: Sailkatugabeak

Bigarren egun honetan ere nahiko berandu joan ginen, eta aurrekoan aipatutako autobus zerbitzuak ez zuen gehiegi lagundu. Reincidentesen amaierara heldu ginen, Vicio izan zen entzun genuen kanta bakarra. Pena handia hartu genuen, lehenago joateko intentzioa baikenuen. 40 minutu kostatu zitzaigun ETBren atzekaldetik kontzertu eremuetara heltzea. Aurreikuspen falta gure aldetik, antolakuntza falta haiengandik.

Reincidentes galduta, hobe genuen beranduago joatea, ordubete, zehatzago. Rulo & la Contrabanda urrunetik ikusi genuen, izan ere, bagenekien gutxi gora behera zer nolako musika zen. La Fugako abeslari ohia da Rulo. Talde pop-rockeroa. Hamaikatan esan zuen Rulo delakoak “Viva el Rocanrol!” baina hori pop hutsa zen. Nesken ahotsak entzuten ziren bereziki publikoan, La Fuga-ren kanta mitikoak eskatzen. Fitoren itzala luzea zen; antzeko proiektua eta antzeko emaitza. Rock-etik pop-era pasa den abeslaria, musikari hobeak kontratatuz. Endiosatu xamarra ikusi genuen tipoa, eszenatokiaren maisua, nahiz eta guk bagenekien eszenatokiko musikari kaxkarrena bera zela. Frontman-aren aktitudearekin nazkatuta, SA-ren soinu froga ikustea nahiago izan genuen.

Hasieratik txunditu gintuen SA-k. Soinu frogatik, hain zuzen ere. Pipak ere onak dituen talde batekin zer espero daiteke? Palomas y Buitres kantarekin hasi ziren. Horren ondotik Ratas, Cuando nada vale nada, Piedra contra tijera (Euskal kulturaren alde, Urquijo gobernu ordezkariaren aurka), Pauso bat, eta, beti bezala, amaitzeko, Nos Vimos en Berlín. Soinu brutala, saltoak, indarra, oihuak … argi itsugarriek lagunduta. Bateria berria daukate aurten arabarrek. Julenek noizbait esan duen moduan: “Oso ondo dago lagunekin talde bat egitea, baina mertzenario bat kontratatzea kolpe guztiak asmatu eta huts egin gabe jotzeko ez dago batere gaizki!”. Jakin izan dudanez, Alfred Berengena da bateriajole berria, bonbo bikoitzaren teknikan aditua omen dena. Lezio bikaina eman zuen Bilbon. Eguneko talderik hoberena, dudarik gabe.

El Drogas-en txanda zen bigarren eszenatokian, estalitakoan. Klasikoetan oinarritu zen banda Txarrenarekin, Iruñerriko talderik gorrotatuena, Barricada eta Koma hil omen dituen taldea. (Gure) Barrio conflictivo, Balas Blancas, Todos Mirando, Pétalos (La Tierra está Sorda diskakoa, gerrate zibileko 13 Larrosen omenez), Víctima… Barricadarekin jotzen zituen kantak, beste talde batekin (hori da hori aldaketa!). Txarrenaren Todos los gatos eta Azulejo frio bakarrik jo zituzten, baina kontzertu berezia izan zen, izan ere, Drogasen urtebetetzea zen, eta zorionak zuri kantatu zioten. Bikain aritu ziren iruindarrak. Ez dakit Barricadaren edo Drogasen alde kokatu haien bereizketan, baina bitxia iruditzen zait talde bat uztea talde horren kantak egiten jarraitzeko. Norberak atera ditzala bere ondorioak.

Talde nagusia hastear zegoen eszenatoki nagusian: The Offspring. Gutxi ezagutzen nuela uste nuen, baina 90. Hamarkadako kanta mitiko batzuk haienak zirela konturatu nintzen, entzun bezain laster. Antzekoak dira haien artean, baina bakoitzak badauka zerbait berezia: The Kids Aren’t alright, Original Prankster, Hit that, Why don’t you get a job; You’re gonna go far, Kid; eta, nola ez, Pretty fly. Aurregrabaturiko intro dexente erabili zituzten, eta orokorrean, diska baten modura entzuten zen. Ondo aritu baziren ere, soinu teknikariak ez zuen bere lana behar bezala egin, eta baxua eta ahotsa batzuetan bateriaren eta gitarraren atzean ezkutatuta geratzen ziren. Ez ziren SA-ren mailan egon, baina aurreko egunean ez bezala, ongi merezita izan ziren kartel buru.

Nostalgiaz beterik, Heavy-an sartu ninduen taldea ikustera joan ginen. Mägo de Oz-en txanda zen eszenatoki estalian. Lotsatuta sentitzen naiz bere garaian jarraitzaile sutsua izateagatik, gaurko perspektibatik ikusita. Afruxa xamarrak badira ere, musika nahiko entzungarria egiten dute, soinu zeltekin elkartuta. Abeslari berriak (Zeta) zaharra (Jose Andrea) patata frijituekin jaten du, eta Txus, bateriajolea eta taldearen sortzailea, lehen diskan bezain kaskarra da. Ezin zaie ukatu irudi estereotipikoa primeran zaintzen dutela: larru estu beltza, begi margotuak, zapiak buruan, eta dantza tontoak gitarrekin. Hala ere gustura egon ginen, Nicko McBrain (Iron Maiden-en bateria) bezala dantzan, kanta gehienak 6/8-an baitzeuden. On Kixoteren panpin puzgarri baten begiradapean jo zituzten Molinos de Viento, Xanadria, eta amaitzeko Fiesta Pagana mitikoa, beste gutxiren artean. Gutxi, zeren zazpi bat minutuko kantak eginik, ordubetean ez dute kanta asko jotzeko betarik. Ikusteko moduko kontzertua izan zen, nahiz eta taldea gehiegi ez gustatu.

Eta ikusi genuen azken taldea the Toy Dolls izan zen. Kasu handirik ez genien egin, gutxi ezagutzen baikenuen, baina ikusi genuena gustatu zitzaigun. Ganberro hutsak dira hiru ingelesak. Wipe Out kanta bertsionatu zuten gitarra bizkar atzetik eta hanka azpitik jotzen. Eta, noski, haien kantarik ezagunena jo zuten, publikoaren laguntzaz: Nelly the Elephant. Gustora egon ginen, emanaldi ona eman zuten, baina nekatuta geunden, beraz amaitutzat eman genuen jaialdia.

Balantzea oso ona izan zen. Kartel bikaina, emanaldi oso onak eta antolaketa zuzena, taberna zerbitzua pixka bat motz geratu bazen ere (bai eta autobusak, noski). Kontuan izanik  Bilbon ez zela inoiz egin En Vivo jaialdia, eta azken momentuko erabakia izan zela, pentsatu nahi dugu datorren urterako hobetuko dutela.  Eta hala bada, bertan egonen gara berriro ere!