Eralan

Atalak: Euskara

Oso aspergarria izan ohi da euskararen gaineko diskurtso apokaliptoko zein motibatzaile monotematikoak entzutea edo irakurtzea (hau barne). Euskarak tonu bakarra du, gainera, kolore bakarra, akorde bakarra. Ezin adosago egon, beraz, euskaldunak sinsorgo hutsak garen herri legendarekin . Eta ez naiz ari soilik ikastaro, mintegi edota jardunaldi bateko hiztunak darabiltzan dezibelio loarazle zurrunga eragileengatik. Euskara mintzagai dugunean, hizkuntza bera egiten zaigu horizontala: soinu, duinu eta musikarik gabea.

Euskara ogibidetzat eta militantziatzat edo zaletasuntzat edo gogo bakartzat hartzen dugun ekintzaileok oso barneratuta daukagu, gainera eta zoritxarrez, gure hizkuntzaren malerusen isla garela. Akastun gara egunero eta etengabean. Gure ibilbide eta langintzan ez dugu ezer artezik eta akatsik gaberik egiten. Erabat aldatu behar dugu jarrera, portaera, izaera eta nortasuna.

Euskara teknikariok sutara! eta errautsetatik jaldi dadila zeru garbiaren bidean izate aratz eta gardena euskara mundu zabalera hedatuko duena ezelango traba eta oztopo arkitektonikorik gabe. Ez dakigu behar bezala kudeatzen, azalarazten, transmititzen edota besterenganatzen zientzia infusak euskara jakiteko euskaltzaleoi eman digun gaitasun eta abilezia. Euskaradunok jainko ahalguztidunaren atzamarrak ikutuak izan gara. Ez, ostera, euskararen zipristin korrosiboak zauri sendaezinak eragiten dizkien erdaldun elebakar eta euskaldun pasiboak.

Eta horretan dihardugu, liderren xerka, eredu eta ispilu izan daitezen euskararen erabilera triunfoko arkupetik pasatzen zaien erdaldun elebakarren aurrean eta elebidun proskritoen atzean. Psikologia karreradunak behar dira langintza horretarako, eraldatzaile intelektualak, konbertso animikoak, izaera, nortasun eta aiurri egituratzaileak. Utikan teknikari perbertsoak!, noizbait Euskal Herria askatzeko asmotan dabiltzanak euskara akuilu erabilita. Zorroztu  aiztoak enfrentamendua baino sortzen ez duten euskaradun orojakileen lepoa mozteko. Zer da euskara teknikaria, obsoleto eta herdoilduta geratu den tramakulu erabilezina baino? Zer dira, euskaragintzan diharduten taliban inposatzaile nardargarriak baino?

Gurea da hutsunea eta ez beste inorena. Guk egituratzen ditugun Euskara Planak zaharkituta geratu dira eta beste bide batzuk jorratzen hasi behar dugu: elkarrekintza, liderko kateak, giza izaeraren beraren definizio berriak egin behar ditugu. Zer eta euskara aintzat hartzen ez dituztenegana iritsi, eta apal-apal, barkamena eskatu eta mesedez, arren eta otoi, ulertu eta onartzen dugula haien portaera eta jarrera euskararen larre ihartuetara ez hurbiltzeko. Baina jakitun izan daitezela, halaber, euskara bitartez flower power egoera psikotropiko sikodelikoa lortuko dutela, edo beste berba batzuk erabilita, Nirvana aurkituko dutela ezelako droga ez legezkoak irentsita edota esnifatuta.

Eta sinetsi egin behar dugu. Sinetsi aldaketa horretan, sinetsi aukeratutako bide hori dela helburura eramango gaituena, helburua bidea bera egitea izanagatik ere. Eta agonostiko samar garenoi sinesmen huts fededun totemikoak beldurrik ez, baina zalantza bat baino gehiago sortarazten digu. Baina esaten zaigu euskararen salbamendurako dagoen edabe bakar eta magikoa alofilia dela, hots, osagai judeo-masoniko-kristaua duen filosofia mota hori. Zeinak ezkerreko masaila txalotzen dizunari eskumakoa eskaini behar diozun, txalotzailearen zapatekin bi egunez eta bi gauez ibilitakoan, haren oinetako kiratsarekin jabetu zaitezen.

Bego!