Uhin hedakorra

Atalak: Euskara

Gaizka Garitanoren jarrera mediatiko duintasunezkoak ausart egin ditu euskararen eraztun magikoa galdu ez duten hainbat mohikano euskaltzale. Nire ustez. Denboran urrun barik hur gertatutako hiru pasadizo aipatu baino ez, herritar oinezkoei eragin erradiaktibo horrek kalte barik harro izateko moduko sentsazioa sortu diela jakiteko.

Baga: Gure herriko erreka alderik alde zeharkatzeko zurezko zubia egin zuten duela gutxi, herrigunetik kilometro pare batera, eta herritarren pozerako. Pasiran joan ohi naiz askotan eremu horretatik, eta egun batean, zubiaren albo banatan bina neska gazte, eskuetan karpeta eta boligrafoa galdeketarako prest: “Estamos haciendo una encuesta para el Govierno Vasco sobre el grado de satisfacción que ha supuesto la construcción del puente”. “Eta inkesta edo dena delakoa euskaraz egiterik egongo da, ezta?” nik.  “No, yo no lo se hablar y la encuesta está en castellano”. “Oso ondo, euskaraz egiterik ez badago, agur”. Lau ziren inkesta egileak, laurak elebakarrak.

Biga: Seme nagusiak pizza afaldu nahi zuela eta, nik ezin apeta hori bete gabe utzi, neu ere pizza zale bainaiz. Gure ustez, herriko pizza onena egiten dutenera joan nintzen mandatua egitera. Jabeak euskaldun petoak, pizza banatzaileak errumaniar gazte bat, urteak daramatzana herrian bizi eta lanean. Euskaraz jabeari holako eta halakoa nahi dugula pizza. Errumaniar gaztea aurrez aurre, helbidea eta apuntatzeko prest, nahiz eta asko baino askotan gurera etorri den mandatua ekartzera eta jakin badakien. Euskaraz nik: “Ocho de Enero kalea…” eta berak zirkinik ere ez… “eta betiko telefonoa”, nik… “idatzi ba”, nik…. eta berak: “Mientras no me hables castellano no apunto nada”… “Pues tendras que aprender tambien el euskara un poco si trabajas en un pueblo euskaldun”, nik. Eta hark erantzun: “El euskara no sirve para nada y el castellano lo entiende todo el mundo”. Orduan nire erreakzioa izan zen: “Aizu, jabeari, ez dut pizzarik nahi, eta zure langile honek euskarari errespetu txikiena gordetzen ez dion bitartean ez naiz hona gehiago etorriko”.

Higa: Seme txikia bainontzian, buruan txanpua eta interfono hotsa kaleko atean. “Por favor me puedes abrir. Estamos haciendo una encuesta sobre la situación en general de Euskadi”. Kolarreko atea ireki eta umearenera joan naiz arrapaladan, begiak erre ez diezaizkion burutik behera lerratzaen zaion  txanpuak, burua urez garbitzera. Din-don, txirrin hotsa etxeko kanpo atean. Arrapaladan egin dut harainoko bidea, inkesta egilea ezin izan zitekeelakoan irudituta, bigarren solairuan bizi bainaiz. “Hola buenas tardes, neskak, quisiera hacerle una serie de preguntas…” Euskaraz izango da inkesta ezta?” nik, bainontzian dagoen semea gogoan, estu eta larri. “No, no se hablar en vasco pero si quiere le puedo hablar en ingles, aleman, frances… en cualquiera de las lenguas de la Comuidad Europea…” “Pero no en la mia, agur”. Atea itxi eta arin batean egin dut semearenera…”Aita…. begietan azkure handia dekotttttttt…..aiiiii!!!!”