Irlanda, Nafarroa eta kriston kojoiak, ez ordena horretan derrigorrez. Bueltan dira Bizardunak. Urriaren 10ean sartuko dira estudiora disko berria grabatzera; azarorako edozein taberna zulotako bafleetan entzungo da. En Zugzwang du lan berriak titulu, eta iaz publikatutako debutaren arrakasta bera badu, puska baterako izango dugu foralismo erradikaletik Euskal Herriko kontzertuetan.
Ia txantxa balitz bezala hartu genuen hasieran, baina denbora gutxian Santa Kruz apaizak baino jarraitzaile gehiago bildu dituzte inguruan. Gakoa, Harkaitz Canok Literatura DJen garaian hitzaldian eman zuen: taldea ikono bihurtu da, bere nazioa sortu du, bizardunen nazioa. Gizon eta emakume bizardunena. Kojon Prieto y los Huajalotes-en herentzia ganberroa; Dubliners-en eta Pogues-en hirusta berde kolorea; eta politikoki polit izateko batere gogorik ez. Sartu dena irabiagailu nafarrean patxaranez eta garagardoz nahasturik, eta ez ahazteko moduko festa izango duzu (biharamunaz ere, ez zara ahaztuko).
Momentuz, lan berriaren aurrerapen modura, Gor diskoetxeak kanta bat jarri du doan deskargatzeko. Ardo gorri naparra du izena, eta zuzenean grabatua dago. Kontuz mozkortu gabe.
3 Iruzkin
Gorka! Nik zure autokarabana jarrera hartuko dut Bizardunak taldearen inguruan saiakera txiki bat egiteko.
Kontzertuak ematen hasi eta diskoa atera zutenean grazia egin zidaten. Neurri batean, gustatu. Ez zuten ezer ere asmatu, baina beste lurralde batzuetan horren ohikoa den folk rock mozkorra gurera ekarri zuten. Zuzenean eskaintzen duten festa, nahiko xelebrea da eta abestiek badute beren mami bihurria (beharrezko mamia). Hala ere, ez dut guztiz ulertzen izan duten arrakasta. Horrenbesterako al da talde honek sortzen duen zirrara? Edo orain bizardunei tokatu zaie euskarazko musika makarraren erreferente izatea?
Horrenbeste talde daude gure eszenan musika landu eta interesgarria eskaintzen dutenak, tristea dela irudi zein jarrerek arrakasta sortzea. Made in EH.
Bai, egia da, Bizardunek ez dute ezer asmatu eta haien arrakasta lotuagoa dago hartu duten jarrera neo-huajalotearekin. Tristea iruditzen zaizu irudi-jarrerek arrakasta sortzea eta ados nago, baina, bestalde, nork egiten dio ihes horri? Anti-posea ere pose mota bat da, azken finean.
Kezkatzen nauen kontua da, dena den. Ez dakit gaitik gehiegi urruntzea den, baina aurrekoan bazkaltzen aritu nintzen musikaz ni baino askoz gehiago dakiten bi lagunekin, eta hor hasi ziren Tapiaren azken diskoko armoniei buruz hizketan. Eta dominanteez, sinkopez… etab.
Musikaz hizketan, alegia.
Prentsan gutxitan egiten dugun gauza, bide batez. Formazio faltagatik, nire kasuan behintzat. Eta horrek Lenin-en kontsignara garamatza: “ikasi, ikasi eta ikasi” egin beharko dugu, disko bati buruz hizketan hasi eta axalkerian ez geratzeko (nik post- honetan egin dudana, bidenabar).
Aupa Gorka! Zuk post honetan Bizardunek bigarren diskoa aterako zutela aurreratzea izan zen mamia, ta mami ona gainera! Analisiak utzi behin diskoa atera eta ondo entzutzen duzunerako…