Geroa Galarraga
Idazterako orduan, arlo ezberdinak jorratzea gustatzen zait. Sail ezberdinak lantzea eta ikutzea, beste era batera esanda. Poesia edo bertsoak argitaratzea gustatuko litzaidake baina batez ere, iritzi artikuluak dira beti nire gustokoenak.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- Geroa Galarraga(e)k Kapitalistoak. bidalketan
- Mikel(e)k Kapitalistoak. bidalketan
MUNDU(ko)LOREAK
Atalak: Mundua
Begiak isten saiatzen naiz, alegoriak benetakotasunean mantentzeko, koloreak sumatzeko, zoriontasuna igartzeko. Mundua nire egiteko. Laberintuetan barrena urperatzen naiz, fikziozko “mundu(ko)lore” a egiazko nola bilakatu arakatzeko.
Munduko loreak vs mundu koloreak. Begiak itxi eta usaimena garatu. Lorez betetako mundua, nabarra eta era berean, mundu koloretsua. Eguzkiak ematen digun energiarekin gure gorputzeko azken ehun eta zirrikituak ere gurutzatzen dituelarik. Bizirik eta pakean gaude.
Zoritxarrez, zabaldu beharra dauzkat. Gezurra izatea gustatuko litzaidakeen egiarekin aurrera egin ahal izateko. Orduan mundua ez delako anitza. Orduan loreak ez daudelako inguruan. Ihes egitea erabaki dute kikildurik. Arineketan atera dira, anparatuko ez ditugunaren ikaraz. Mundua grisa bilakatu da.
Grisa da Palestinako kolorea. Grisak ekarri zituen mundura. Gu ordea, zuriak. Zuriak grisa jaten duelako kasu hontan. Zuriak diot, ume palestinar haren bideoa ikusi genuenean eskuak burura eraman genituelako. Berehala, sentimendu negatiboak ate joka: tristura, mina, errukia…. Bai, horrelako erretratuen aurrean gure burua zuritzen dugu ardura faltsuak zendu ez gaitzan. Erruduntasunari pultsoa irabazteko. Erantzule izan beharrean eskuzabalak izaten jarraitzeko (eskuzabalak gu? ez ahaztu inoiz, geurekoikeria aita dela, zuria ama den bezala). Petroleoak gure erosotasuna bermatzen du, badakigu… baina ume gaixoa…
Munduko ipuinek ere, protagonista behar dute. Mundu koloreko protagonistak? Loreak.
Ipuin gris, beltz zein zuriko protagonistak? Herria. Gu guztiok. Prestu, ahal guztidun, zuzen, ulerkor, internazionalista, ez arrazista, edo feminista den gizakia. Ironian diot noski. Baten batek bere burua adjetibo horiekin identifikatzen duela sinisten badu, ondo nabil. Mundu zuriko errege edo erregina izango litzateke eta.
Herria da gu sortu gaituena. Gu kontutan hartzen gaituen bakarra (gure artean hori ez dugunez egiten, baten batek egin beharko du eta). Esker onekoak behar genuke izan herria izan delako enborra eta gu adaxka gazteak. Herriak ez duelako ideolojiaz ulertzen, ez kolorez, ez sexuaz… Herria da, garena garelako, ulertu eta onartzen gaituen bakar bakarra. Ordainetan eskatzen duen bakarra guk gure ingurukoei behin eta berriz eskatzen dieguna da: ondo zaintzea.
Bueno ez, barkatu, herria eta gobernuak. Gobernuak kontuan hartzen gaituela? Noski!!
Herriaren seme alabak, geroa, esperantza, herriko hazia garen bitartean, gu, gobernuarentzat muturren aurrean daukan ahulezia handiena gara. Ahulezia kontutan hartzen dugu guztiok, biziraun eta egunerokotasunean golak sartu ahal izateko ( gaizkinahia sentitzeko besteen ahuleziak aztertzen pasatzen dugula eguna badakigu, ezta? Eta gero, gobernua errudun…)
Zergatik gobernuaren ahulezia? Gobernuak ez duelako ez sozialismoaz, ez anarkiaz, ez segregazioez, ez ezertaz ulertzen. Herriak beraien loreekin desberdintasunak egiten ez dituen bezala.
Gobernuaren ahulezia beldurra da. Baina ez diote beldur ezkerrari, gobernuek herriari diote beldur. Horregatik begiak isten jarraituko dut eta mundu(ko)loreak marrazten. Bertan, norbanako egozentriko eta egoisten gainetik, herria bizirik mantentzen saiatzen garelako…
… porque sols el poble salva al poble, herriak bakarrik salba dezake herria!!