Hari gozoa

Atalak: musika kritika

800×600

Normal
0

21

false
false
false

ES
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”,”serif”;}

Fitxa: Euskal Herriko Gazte Orkestra. Zuzendaria: Juan José Ocon. Egitaraua: Vaughan Williams eta Txaikovskiren obrak. Lekua: Gasteizko Principal Antzokia. Data: Urtarrilaren 2a.

Bide luzea egin du Euskal Herriko Gazte Orkestrak. 1997an sortutako talde ‘esperimentala’, Euskal Herriko gazte talentudunak benetako orkestra batean aritzeko eta trebatzeko egina, erreferentzia bihurtu da. Musikari ospetsuak atera dira harrobi honetatik, eta aterako dira, noski. Ez dugu horretaz zalantzarik azken neguko kontzertua entzun eta gero. Hasiera batean Juanjo Menaren batutapean lehenengo pauso seguruak eman bazituzten ere, Juan José Oconek jakin du nortasuna eta kalitatea ematen talde gazte honi.

Aldi honetan sokaren txanda izan da. Bi obra zail eta aldi berean ezin atseginago eskaini zizkiguten, bata oso ezaguna, bestea ez hainbeste, eta biak sokazko instrumentuentzakoak. Hasteko, Ralph Vaughan Williams-en “Thomas Tallisen gai bati buruzko Fantasia” obra oso aukera ona izan zen orkestraren hariaren kalitatea erakusteko; oso afinatua, konpaktua, disfrutagarria suertatu zen interpretazioa. Esan bezala, berez ez da oso obra famatua, baina zinemazaleei ezaguna egingo zaie, “Master and Commander” filmaren soinu-bandarako aukeratu baitzen. Bakarlari gisa, Lourdes Alonso eta Mikel Urdangarin (biolinak), Maria Rallo (biola), eta Jorge Álvarez (txeloa) aritu ziren, primeran. Bis txalogarri bat oparitu zuten laurok.

Eta bigarren zatian, lan erromantiko zirraragarri bat: Txaikovski-ren “Harientzako Serenata, op. 48” hain zuzen ere. Polita atera zen, bai. Baina, kontuz. Zuzendariaren arreta afinazio eta doitasunean geratu zen, eta nolabait obraren freskotasun eta sakontasun emozionala galdu zen. Halere, une azpimarragarriak izan ziren: bigarren zatiko ‘bals’-aren xarma, edo bukaerako gai errusiarraren sendotasuna. Bis pare bat eman zituzten: Mascagni-ren “Intermezzo sinfonikoa”, eta “Jingle Bells” kantaren bertsio jostalari eta jazzlaria. Primeran.