Araztasunaren edertasuna

Atalak: musika kritika

Fitxa: Musika Hamabostaldia. ‘Tristan eta Isolde’ Genevako Antzoki Handiko Balleta. Zuzendaria: Philippe Cohen. Koreografoa: Joëlle Bouvier. Protagonistak: Madeline Wong (Isolde), Geoffrey Van Dyck (Tristan), Armando González Besa (Mark erregea). Lerkua: Kursaal Auditorioa. Data: abuztuaren 7a.

Gezurra zirudien hasiera batean pentsatzea Wagner-en musika dramatikoa eta korapilatsua oinarria izango zela holako ikuskizun soil batentzako, guztiz emozionala eta sinplea ulertzeko. Baina hala da. Joëlle Bouvier koreografo handiak hartu du istorio honen mamia, jarri ditu baletaren epizentroan bi maitaleak, Tristan eta Isolde, mantendu du Wagner-en izpiritua, eta berea egin du obra.

Efektu handirik gabe, eta elementu sinpleak erabiliz (soka bat, oihalak edo hondarrez beteriko erretilu bat) adierazkortasun eta tentsio dramatiko ikaragarria lortu zituen taldeak, istorioaren erdi aroko estetika mantenduz.

Inporta denari buruz, hau da, dantzari buruz, gauza onak besterik ezin dira esan. Nabaria zen dantzarien formazio erabat akademikoa. Nahiz eta koreografia hau estilo garaikidean kokatu, mugimenduen oinarria guztiz klasikoa da. Eta hauxe da ikuskizunaren elementu garrantzitsuena hain inpaktantea izateko. Taula gaineko soiltasun horrek koreografiaren perfekzio milimetriko horrekin batera miraria egin zuen: ordu eta erdiko gozamena. Bi protagonistak, Madeline Wong eta Geoffrey Van Dyck, eta Armando González Besa (Mark erregearen paperean), ametsezkoak.