Western gozagarria

Atalak: musika kritika

Fitxa: OLBE-k antolatutako Pucciniren ‘La Fanciulla del West’ opera. Euskadiko Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Josep Caballé Domenech. Bilboko Operaren Abesbatza. Zuzendaria: Boris Dujin. Eszena Zuzendaria: Hugo de Ana. Bakarlari protagonistak: Oksana Dyka (sopranoa), Marco Berti (tenorea), Claudio Sgura (baritonoa). Lekua: Euskalduna Jauregia. Data: otsailaren 15a.

Gezurra dirudi, OLBEk 68 denboralditan lehen aldiz eskaini zigun ‘West-eko Fanciulla’-z gozatu ondoren, maisulan hau hain gutxitan eszenatokietara eramatea. Dirudienez, Estatu Batuetan bakarrik, eta jorratzen duen gaia dela eta, batzuetan ikusten den opera bat da. Eta, egia esan, bai ikuspuntu dramatikotik, bai musikaletik, obra zoragarria da, entzuteko liluragarria, eta Pucciniren beste opera enblematiko batzuetan identifikatzen hain errazak ez diren maisuaren musikaren elementuak ikus daitezke bertan.

Saioa hasi bezain laster zineman bezala sentitzen ginen 50eko hamarkadako western zoragarri horietaz gozatzeko. Hugo de Anaren eszenografia ez zen joan sofistikazioaren bideetatik, hori egia da, baina lortu zuen auditorio osoak ongizate sentsazioa izatea oso ezaguna zen inguru baten aurrean, eta kontatu behar zitzaigun istorioarekin oso bat zetorrena.

Antzezlan honen orkestrazio ikusgarriak Euskadiko Orkestraren bertsio fin eta doitua izan zuen, Josep Caballé Domenechen gidaritzapean. Ahotsak zuzentasunez azpimarratzen jakin zuten eta orkestra-uneei grina eta kemena ematen jakin izan zuten, zalantzarik gabe.

Ahots protagonistei dagokienez, Oksana Dyka soprano ukrainarra, OLBEn debuta egiten zuena, izan zen gaueko sorpresa handiena. Plastikotasun handiko ahotsa du, ñabarduraz betetako pertsonaia sortzea ahalbidetu zuena. Baina, gainera, Minnie-ri sinesgarritasun handia eman zioten bere interpretaziorako dohainek. Denok sentitu ginen Minnie-ren gorabeheretatik eta haren sufrimendutik hurbil, Dyka-ren interpretazio bikainari esker.

Claudio Sgura baritono italiarrak, bere aldetik, Jack Rance Sheriffeko pertsonaia bikainki eraiki zuen, une oro jasoa eta perfektua keinuen eta batez ere ahotsaren aldetik. Antzezpeneko artistarik bikainenetakoa izan zen.

Marco Berti tenoreak zorioneko uneak izan zituen zalantzarik gabe, baina bere interpretazioari Ramerrez-en pertsonaiak eskatzen zituen distira eta adierazkortasuna falta izan zitzaizkion. Dyka eta Sguraren aurrean bere jarduna argi eta garbi lausotua geratu zen.

Nahiko ezezaguna den baina erakargarritasunez betetako harribitxi hau maizago programatzea nahi genuke. Ziur nago OLBEren ekoizpen zainduak maisulan honen hedapenerako baliagarria izango dela. Halaxe espero dugu.