Estreinaldi bikaina Koloniako orkestrarekin

Atalak: musika kritika

Fitxa: Kursaal Eszena. Koloniako Irratiko Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Cristian Macelaru. Bakarlaria: Kian Soltani (txeloa). Egitaraua: Elgar eta Rachmaninoven lanak. Lekua: Kursaal Auditorioa. Data: Urriaren 28a.

Kursaal Eszenako programazio klasikoaren estreinaldian, Koloniako Irratiko Orkestra Sinfonikoa izan zen, gure inguruan oso ezaguna den orkestra, sarritan bisitatu gaituelako.

Izan ere, orkestra honek behin baino gehiagotan bisitatu du Donostiako Musika Hamabostaldia, eta harrera bikaina izan du jaialdiko ikusleen artean. Bere azken parte-hartzeak 2011, 2015 eta 2018ko edizioetan izan dira, non Jukka-Pekka Sarastek, bere aurreko zuzendari nagusiak, zuzendu zuen.

Orkestra 1947an sortu zen, eta XX. mendeko musikari eta konpositore garrantzitsuenetako batzuekin kolaboratu du, hala nola Stravinsky, Strauss edo Shostakovitxekin. Bere errepertorioa barrokoko maisulanetatik hasi eta konposizio garaikideetaraino iristen da. Gaur egun, zuzendari titularra Cristian Macelaru da, Frantziako Orkestra Nazionaleko musika zuzendaria eta George Enescu Jaialdiko zuzendari artistikoa ere badena.

Hau da, Kursaal Eszenaren edizio honen estreinaldiak espero zen distira izan zuen.

Eta emaitzak merezi izan zuen, dudarik gabe. XX. mendeko bi lanez osatutako egitarauarekin, baina tradizio erromantikoan kokatzen direnak, eta bakarlari benetan interesgarri batekin, talde alemaniarrak emanaldi dotorea eskaini zuen, soinu oso onarekin eta Europa erdialdeko talde handi batetik espero denaren mailan.

Elgarren ‘Txelorako kontzertua’ k ireki zuen saioa. Obra hau 1919an konposatu zen, eta berehalako arrakastarik izan ez bazuen ere, 70eko hamarkadatik aurrera publikoaren gustukoa bihurtu zen, bakarlari gogoangarrien interpretazioei esker. Aldi honetan,  bakarlaria jatorri irandarreko Kian Soltani txelo-jole austriarra izan zen, musikaltasun handiaren eta fraseatze zainduaren jabea. Bertsio dotorea eskaini zuen, baina soinu mugatua du, eta horrek eragin zuen interpretazioak karakter eskasa izatea.

Bigarren zatian Rachmaninoven ‘3. Sinfonia, la minorrean, op. 44’ entzun ahal izan genuen. Obra honek, 1936an estreinatua eta konpositorearen sinfoniarik errusiarrena kontsideratzen dena, musikaltasun eta indar alarde izugarria erakusten du, oso lirikoa eta bibrantea. Lan kontrastedun honetan indarra eta lirismoa tartekatzen dira. Zuzendariak, Macelaruk, ñabardura horiek guztiak transmititzea eta orkestra handi honen familia instrumental guztien kalitate bikaina agerian uztea lortu zuen.