Jainkoak ukituak

Atalak: musika kritika

Fitxa: Errezitaldia. Nadine Sierra (sopranoa), eta Xabier Anduaga (tenorea). Nafarroako Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Marc-Leroy Calatayud. Egitaraua: Verdi, Leoncavallo, Gounod, Donizetti, Puccini, Giménez, Usandizaga, Sorozabal, Lerner eta Bernsteinen lanak. Lekua: Euskalduna Jauregia. Data: abenduaren 13a.

Kontzertu batzuk plazer hutsa dira, endorfinen edo dopaminaren liberazio hutsa, eta joan den abenduaren 13an Euskalduna Jauregian entzun genuena horixe izan zen. Hain errezitaldi polita, ondo burutua, kitsch dosi justuarekin ere: ordu pare bat primeran pasatzeko elementu guztiak izan zituen saioa.

Lehenik eta behin, gaur egun mundu lirikoan gehien estimatzen diren bi bakarlari topo egin genituen.

Esan beharra dago Xabier Anduaga tenore donostiarra ‘top’ bakarlaria dela une honetan. Kantari onak daude, karisma berezia dutenak, eta tenore paregabeak. Nire ustez, Anduaga azken hauetako bat da. Bere ahotsaren tinbreak argi berezia du, agudo zailenak gainditzeko erraztasun ikaragarria, eta fraseatzean dotorezia handia. Berezia da benetan.

Opera antzeztuetan Anduaga funtsezko figura da jada. Baina errezitaldian ere eraginkorra da. Eszenatokia betetzen du bere ahots-trebeziaz, nahiz eta zerbait hieratikoa izan, dena esan behar da.

Gaueko beste protagonista Nadine Sierra soprano estatubatuarra izan zen, OLBEn izandako interpretazio batzuengatik ezaguna gure artean. Bere xarmak eta ahots-kalitateak aho zabalik utzi zuten publikoa. Ahots-emari handi dauka, bikain kontrolatua, tinbre eder batekin. Bestalde, eszenatokian graziaz eta estiloz mugitzen da, eta oso sinpatika da. Oso atsegina eta hurbila ematen du. Horrez gain, presentzia fisiko bikaina du, eta hori eszenatokian aldeko puntu handia da.

Bi abeslariek errezitaldi bariatua eskaini zuten, opera ariekin, opereta abestiekin eta abesti ezagunagoekin, biseetan. Edozein generotan perfektuak direla frogatu zuten, eta hasiera batean txabakanoagoak diruditen proposamenak ere, haiek, beren dotoreziarekin, gozoki bihurtzen dituzte.

Errezitaldia Verdiren ‘La Traviata’ -ren numero batzuekin hasi zen. Nadine Sierrak ‘É strano… sempre libera’ aria interpretatu zuen, indar handiz. Era berean, Anduagak distira egin zuen ‘De’ miei bollenti spiriti’ ariarekin. Jakina, opera honetako duo bat interpretatu zuten, ‘Parigi o cara’, non erakutsi zuten interpretazio-kimika ona dutela eta oso ondo lotzen dituztela beren ahotsak.

Sierrak berriro liluratu zuen publikoa Gounoden ‘Roméo et Juliette’ operaren ‘Ah! Je veux vivre’ ariarekin, non soprano honen interpretazio-naturaltasuna antzeman zen, inoiz adierazkortasun-gehiegikeria egiten ez duena.

Anduagak maisuki interpretatutako ‘Ah, mes amis’ ariaren ondoren, bi bakarlariek Caro Elisir… Esulti pur la barbara’ aria, Donizettiren ‘L’elisir d ‘amore’ operakoa, abestu zuten. Ederra.

Errezitaldiaren bigarren zatian estiloen nahasketa bat izan zen, denak kantariek oso ondo eginak.

Pucciniren ‘La Bohème’ operaren ‘O soave fanciulla’ duo samurrarekin hasi ziren, non bien ahotsek distira egin zuten.

Baina gero beste eremu musikaletan sartu ziren. Usandizagaren Mendi-mendiyan obraren ‘Alare’ aria polito abestu zuen Anduagak, adierazkortasun handiz.

Zarzuelarako erraztasuna ere erakutsi zuten. Sierrak G. Nietoren ‘El barbero de Sevilla’ lanaren ‘Me llaman la primorosa’ erromantza abestu zuen graziaz eta gehiegikeria puntu batez (errezitaldi osoan  une exageratu bakarra, esan behar da)

Ondoren, Anduagak indarra eta maskulinitatea parra-parra erakutsi zituen Sorozabalen ‘La tabernera del puerto’ zarzuelaren ‘No puede ser’ erromantzan.

Eta, horrez gain, oso eroso ikusi genituen abeslariak Hollywoodeko musikalak interpretatzen.

Sopranoak ‘My fair lady’ lanaren ‘I could’ ve danced all night’ abestu zuen, estilo handiz, eta Xabier Anduagarekin batera West Side Story musikalaren ‘Tonight ‘abestia eskaini ziguten. Bertsio zoragarria. Agian pega bakarra izan zen bi hauetan orkestrak tarteka estali egin zituela bakarlariak. Baina edozelan ere, primeran.

Nafarroako Orkestra Sinfonikoak, Marc-Leroy Calatayud zuzendariaren gidaritzapean, segurtasunez jo zuen, eta orkestra-pieza oso ongi burutuak eskaini zituen, bereziki Bernsteinen ‘Candide’ musikalaren obertura. Ñabardura ugariko interpretazioa egin zuten, dotorea eta oso orekatua instrumentu-familien artean.

Hori bai, hasieran esan dudan bezala, bisen unea kitsch eremuan sartu zen. Anduagak interpretatutako ‘Júrame’, ‘Bésame mucho’, Sierraren ahotsean benetan liluragarria, edo ‘Granada’ duoan… zer esango dizuet. Momentu horretan ‘txipa’ aldatu behar zen, bakar-bakarrik musikaz gozatzeko. Ederra.