Iñigo Rodríguez
Munduaren gobernua osatzen duten boteretsuen injustiziak herriaren hitz xume baina aldi berean indartsuez salatzeko kantoi umila da honako esparru hau. Kritika donostiar gazte baten begietatik. Zine eta telebista errealizazioan tituluduna, argazkilaria eta idazle zaletua.
Ezpatadantza
Atalak: Sailkatugabeak
Danba! Danba! Danba!
Norbait ate joka dago.Norbait hamaika urte daramatzazki atea jotzen.
Hasieran kolpeak fortissimo etengabean elkar jarraitzen ziren.Urteen joan etorriarekin, egoeraren arabera mezzo forte batera jeisten ziren haien intentsitatea (batzutan iduri izan du ahaztu ahal izan ditugula,alde egin zutenaren itxaropen izpi inuxente hori edukitzeraino,gure bizitzen egunerokoa “normaltasunez” egiteraino) baina azken egun hauetan berriro ere crescendo jarrai eta bortitz baten bitartez bere hasierako kadentzia fortissimo krudel horretara bueltatu dira.Hamaika urte luzeren ondoren berriro ere kinka larri honetan.
Hain gogor jotzen dute non badirudi gure etxeko atea errotik atera nahi dutela,gure kirioak dantza makabro batean jarriaz,gure sena guztiz ateratzen dutelarik,kordura antzarrak perratzera.
Eta atearen sarrailaren beste aldean zer?Zeintzuk daude?Zeinek jotzen du hain gogor gure etxeko atea?Zer nahi dute?
Gizon beltz,urdin eta berdeak.Gizon uniformatuak.Gizon armatuak eta haien atzean ezkutatzen diren epaile itsu injustuak.
Kuriosoa iruditzen zait kolore desberdinak eramatea,era desberdineko larrua eramatea soinean, izan ere gainazal desberdina izan arren, arima gris ilun berbera baitute.Mila azal desberdinez mozorrotzen diren arima bakarreko otsoak, ez dago desberdintasunik haien artean.
Ikus dezaket denboran atzera eginez izan nintzen umea,inozentziaren ezjakintasun goxo horren babesetik galdera bat airean barreiatuz.
“Zer nahi dute? zergatik daude hemen?zeozer txarra egin dugu?”
Urte dexente pasa dira,hamaika hain zuzen eta nahiz eta zertxobait gizondu naizen eta inozentziaren alkandora geroz eta txikiagoa geratzen zaidan, galdera hura nigan jarraitzen du sugarrezko marka baten lez,nigana hiltzatuta.
“Zer nahi dute?zergatik daude hemen?zeozer txarra egin dugu?”
….Zeozer txarra egin duzu?….
Hemengoek diote zure jardun politikoagatik bahitu nahi zaituztela,arrotzek ordea terrorista hitza erabiltzen dute bere gehiegikeria onartezin hau aurrera eramateko.
Eta nik,guk, zure begitara begiratzen dugunean ez dugu politiko bat ikusten,hare eta gutxiago terrorista bat.Guk gure semea,gure anaia,gure osaba,gure aita,gure laguna besterik ez dugu ikusten.
Haien arrazoien arrastorik ez…
Eta galdera soil zein errepikakorra askatzen dugu lau haizeetara
ZERGATIK?
Denborak irakatsi dit,digu, gure herri honetan ez dela ezer txarrik egin behar zigortua izateko.Ideiak,pentsamenduak, ikuspuntuak aurrera atera nahi izatea delitua omen direla gurean.Gurearen alde lan egitea ere debekatua dago.Maitasuna legez kanpo utzi digute gure etxean sartu diren arrotz hauek.
Okerrena,gehien min ematen duena,orain guri tokatu zaigun jazarpen historio hau,sorgin ehiza hau, ez dela soilik gurean geratzen den kontakizun isolatu bat.Guzti hau jasan dutenen mina gure mina da ere, milaka izan arren BAT ere bagarelako.Hainbeste norbanako,hainbeste familiek jasan dute guzti hau, non haiek zenbatzea egunak kenduko lizkiguke.
Gure ametsarekin aurrera jarraitzeko ezinbesteko zaizkigun egunak.
Asko dira jadanik gure artean ez daudenak,bai iluntasunezko lau pareten artean gatibatu dituztelako,bai gu denon herritik kanpo izatera behartu dituztelako edota zeruko izar berri bat piztera joan direlako, guri bidea argiago egin nahian.Den denak oroimenean ditugu,banan banan eta kolektiboki, izan ere inoiz ahaztuak ez direnak ez baitira sekula gugandik urrun egoten.
Betirako gurekin geratzen baitira geure gogoetan,geure bihotzetan.
Etsaiak urteetan inposatu digun erritmo krudel eta bortitz honen menpe egoteak ekarri gaitu honeraino,batek daki zer gehiago ekarri dezakeen haien sintonia honen menpean jarraitzeak.
Ezer honik ez.
Baina ez dezagun etsi, ez dezatela gure begiradetan porrot sentimenik ikusi,ez dezatela gure bihotzetako mina sentitu.Herri honek urte luzez iraun du eta hemen gauden bitartean horrela izaten jarraituko du,gure ondorengoei pasatu beharreko mezua eta lana hauxe izan behar du.
“Maitatu Herria,Maitatu hizkuntza,Maitatu herritarrak”
Eta maitasun hori ez dadila izan inoiz gehiago argazkien bitartekoa,bidai luze eta berrogei minutuko muxuen bitartekoa,gutunen bitartekoa.alanbradaren bi aldeen artekoa.
Horregatik ekarri nahiko nuke zuen artera,zuen bihotzetara,herri honek aspaldidanik izan duen doinu bat.Gure arbaso zaharrenetatik hasita belaunaldiz belaunaldi garraiatuz joan den erritmo grinatsu eta borrokalaria.
Bihartik hasita eta hemendik aurrera etsaiaren krudelkeria eta injustiziaren bat jazotzen den Euskal Herriko edozein bazterretan,gure herrikide bakoitzak sufri dezakeen injustizia ororen aurrean zuen barren barrenean eraman behar dezuen soinua.
Etsaiaren erritmo lazgarri honetatik libratuko gaituena.
Gure jarrera bilakatu behar duen doinu mitikoa…
“Gerra oihurik nahi bazendu,
Hau duzu EZPATADANTZA