Zaindua eta hunkigarria

Atalak: musika kritika

Fitxa: Euskadiko Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: José Miguel Pérez Sierra. Donostiako Orfeoia. Zuzendaria: José Antonio Sainz Alfaro. Bakarlariak: Carmen Romeu (sopranoa), Adriana di Paola (mezzoa), Shi Yijie (tenorea) eta Sávio Sperandio (baxua). Egitarua: Arriaga, Respighi eta Rossiniren obrak. Lekua: Gasteizko Principal Antzokia. Data: martxoaren 7a.

Euskadiko Orkestrako zazpigarren abonu kontzertua benetako harribitxia suertatu da. Egitaraua ikusita, saio atsegina espero genuen, baina kasu honetan atsegina izatetik haratago joan zen kontzertua. Kontuan hartuta, gainera, Gasteizko Principal Antzokiaren deabruzko akustika.

Aste Santua gertu-gertu dugunez, programa aproposa proposatu zigun Orkestrak. Hasteko, Arriagaren “Stabat Mater, op.23”. Hamar minutuko lan labur honetan txukun aritu ziren, bai orkestra bai Donostiako Orfeoiko gizonezkoak. Baina, aldi honetan esan behar da txukuntasunean gelditu zirela. Saioaren hasiera zelako edo beste arrazoiren batengatik, emaitza hotza eta distirarik gabekoa izan zen. Pena. Baina kaskarkeriazko giroa erabat aldatu zen Ottorino Respighi-ren “Antiche danze ed arie. 3. Suitea” obrarekin. Fraseo ederra eta leuntasuna nagusitu ziren. Ze interpretazio dotorea!. Pérez Sierra zuzendariak jakin zuen orkestrarik onena ateratzen, soinu aldetik eta adierazkortasunaren aldetik ere bai.

Benetako gozamena bigarren zatian iritsi zen. Rossiniren “Stabat Mater” lan ederra da, dudarik gabe, baina Euskadiko Orkestrak eta Donostiako Orfeoiak egindako bertsioak espero genuena gainditu zuen. Abesbatzak soinu zaindua erakutsi zuen uneoro. Doi-doia hasierako “Introduzione” zatian, eta boteretsua “Finale”-an. Bakarlariak ere taxuz aritu ziren. Shi Yijie tenore txinatarraren tinbre argitsuak konbentzitu egin zuen publikoa. Sávio Sperandio baxuak interpretazio nabarmena egin zuen, batez ere “Eia Mater, fons Amoris” errezitatiboan. Carmen Romeu soprano valentziarrak sendotasuna agertu zuen; “Quis est homo” duetto-an distiraz aritu zen. Eta, amaitzeko, Adriana di Paola mezzoak, nahiz eta zailtasun txiki batzuk izan “Fac, ut portem Christi mortem” cavatina-n, arazorik gabe bete zuen bere papera.