Soinu-mosaikoa

Atalak: musika kritika

Fitxa: Euskadiko Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Ainars Rubikis. Bakarlaria: Nicholas Angelich (pianoa). Egitaraua: Beethoven, Aragón eta Txaikovskiren lanak. Lekua: Gasteizko Principal Antzokia. Data: otsailaren 2a.

Musikarekin hainbat gauza egin daiteke, kontzertu bakar batean sentimendu eta sentsazio ugari izan ditzakegu eta horren froga izan da Euskadiko Orkestra Sinfonikoaren azken abonu-kontzertua. Estilo ezberdinetako bi maisulan miresgarri disfrutatu genituen, eta hauen ondoan, lan sinple eta xarmagarri bat, non benetako balioa lanaren asmoan datzan. Emilio Aragón-en ‘Munduko lorerik handiena’ lantxoak ez du berebiziko balio musikala, atsegina da, besterik gabe, baina proiektu interesgarri batean kokatzen da, ‘Soinu-mosaikoa’ izeneko proiektuan hain zuzen ere, eta lan honek bai merezi duela arreta bat. Orkestra Sinfonikoen Espainiako Elkarteak, Plena Inclusion-ek eta BBVA Fundazioak 2013an martxan jarritako ekimena da, funtzionalitate aniztasuna duten pertsonek musika egiteko eta musikaren bidez beren nortasuna adierazteko. Hemeretzi personak hartu zuten parte pieza honetan, orkestrarekin batera, eta emaitza benetan polita eta hunkigarria suertatu zen.

Beste plater fuerte bat izan genuen saio honetan. Beethoven-en ‘4. Kontzertua pianorako sol maiorrean, op.58’ errepertorioaren faborito bat da, zalantzarik gabe. Konpositorearen bost kontzertuak zoragarriak dira, eta bakoitzak badu berezitasun bat, baina guztien artean, honek badu poesia berezi bat, eta bai egituran bai harmonian une batzuetan modernitate ukitu original batzuk. Nicholas Angelich piano jole estatubatuarrak bertsio xelebrea egin zuen. Xelebre eta nortasun handikoa. Alde batetik, pultsazio boteretsua du Angelich-ek, ez da leuntasun handiko jolea, irmo jotzen du, baina bestetik zentzurik gabeko rubato-ak egiten zituen han eta hemen, lekuz kanpoko erromantizismo ziztadak emanez, arraroak eta batzuetan itsusiak. Andante con moto bigarren mugimendua sakontasunez jo zuen, hori bai, baina gainontzeko mugimenduak ez zituen biribildu, estiloaren aldetik, nire ikuspuntutik. Bis bezala, Schumann-en pieza bat jo zuen, aurrekoa bezain amaneratua.

Euskadiko Orkestrak aukera izan zuen bere distira erakusteko egitarauaren azkeneko obrarekin. Txaikovski-ren ‘Romeo eta Julieta’ obertura-fantasia, gozo eta ehunduraz beterikoa entzun genuen. Ederra.