Izar berria?

Atalak: musika kritika

Fitxa: Donostiako Musika Hamabostaldia. Orchestre Philharmonique du Luxembourg. Zuzendaria: Gustavo Gimeno. Donostiako Orfeoia. Zuzendaria: J.A. Sáinz Alfaro. Bakarlariak: Alexander Gavrylyuk (pianoa), Maria Jose Siri (sopranoa), Daniela Barcellona (mezzoa), Antonio Poli (tenorea), Riccaardo Zanellato (baxua). Egitaraua: Mussorgski, Prokofiev, Liadov, Shostakovitx eta Verdi-ren obrak. Lekua: Kursaal Auditorioa. Datak: abuztuaren 25a eta 26a.

Aurrera doa aurtengo Musika Hamabostaldiaren edizioa. Poliki poliki, saio onak edo ez hain onak batzuetan, ia-ia azken txanpan gaude eta, urtero bezala, kanpoko orkestra handien txanda hemen dugu. Egun hauetan Luxenburgoko Orkestra Filarmonikoa izan dugu gure artean, jakin-min handia sortuz publikoarengan. Ez bakarrik orkestrarengatik, baizik eta azken urteotan goraka doan Gustavo Gimeno zuzendari balentzitarrarengatik. Claudio Abbado mentorea izanda, Bernard Haitink-en laguntzaile gisa aritu eta gero, izartxo baten ospearekin iritsi da Gimeno jauna. Eta, egia esan, gauza benetan onak egin ditu Donostian emandako bi saioetan. Ez dakit Gimenok ukitu berezi bat duen hala ez zuzentzerakoan, ez dakit benetan miresgarria izan den bere aktuazioa. Baina, dudarik gabe, zuzendari zorrotza eta serioa izan genuen aurrean.

Plater erabat desberdinak prestatu zizkiguten Luxenburgokoek. Lehenengo egunean, benetako entsalada errusiarra dastatu genuen, goxo-goxoa. Mussorgski-ren ‘Gau bat mendi soilean’ lanaren espresionismo basatiarekin frogatuta geratu ziren taldearen koalitateak: soinu gardena, bizia, eta luxuzko doitasuna. Aise sentitu zen Gimeno saio honen egitaraua interpretatzerakoan. Liadov-en ‘Laku sorgindua’ obran, berriz, ehundura orkestralak ederki azpimarratu egin zituen. Eta Shostakovitx-en ‘1. Sinfonia fa minorrean, op. 10’ obra oso aproposa izan zen zuzendariaren estilo doi-doia erakusteko, non musika erabat disekzionatu egiten duen. Irakurketa distiratsua egin zuen, hoztasun puntu batekin. Halere, saioaren onena Alexander Gavrylyuk bakarlariarekin iritsi zen. Piano jole perfektua da, gutxienez alde teknikoa aztertzen badugu. Sergei Prokofiev-en ‘3. Kontzetua do minorrean, op. 26, piano eta orkestrarako’ obra maisutasunez interpretatu zuen ukraniarrak. Benetako gutizia izan zen, adibidez, bigarren mugimendua, ‘tema con variazioni’, oso adierazkorra. Orkestrak jakin izan zuen bakarlaria azpimarratzen, taxuz eta uneoro oreka mantenduz. Bis gisa, Liszt-en moldatutako Mendelssohn-en ‘Udako gau baten ametsa’-ren ezkontza martxa jo zuen, hain konplikatua, eta hain biribila Gavrylyuk-en eskuetan.

Bigarren saiorako plater fuertea izan genuen. Verdi-ren ‘Messa da requiem’ lan zoragarria disfrutatu genuen. Bertsio nolabaiteko planoa edo koadratua egin zuen Gimenok, ez zentzu txarrean. Esan nahi dut adierazkortasun kontenitua izan zela interpretazioaren ezaugarria. Berriro ere, hoztasun puntu bat. Oso doia, ondo egina, baina fraseaketa soila mantenduz uneoro. Maria Jose Siri sopranoaren aktuazioa benetan azpimarragarria izan zen. Ahots distiratsu eta haragitsua erakutsi zuen obran zehar. Daniela Barcellona mezzoa, bestalde, adierazkortasunez aritu zen. Antonio Poli tenorea, berriz, une zoragarriak izan zituen, Ingemisco interpretatzerakoan, adibidez; eta Riccardo Zanellato baxuak taxuz abestu zuen. Donostiako Orfeoiak, noski, ondo menderatzen du partitura hau. Boteretsu eta kementsua iritsi zitzaigun.