Liluragarria

Atalak: musika kritika

Fitxa: Piotz Beczala, tenorea. Helmut Deutsch, pianoa. Egitaraua: Donaudy, Wolf-Ferrari, Respighi, Tosti, Karlowicz, Bizet, Massenet, Verdi eta Puccini-ren obrak. Lekua: Kursaal Auditorioa. Data: azaroaren 27a.

Badaude hainbat abeslari publikoak aski ezagutzen dituenak, marketing kanpaina izugarriak baituzte atzetik. Beste batzuk, ordea, ez dira hain ezagunak, ez dira agertzen publizitatean, telebistako saioetan edo aldizkarietan, baina taula gainean dauden bakoitzean badakite publikoa txunditzen. Hauxe da Piotr Beczala tenore poloniarraren kasua. Munduko tenore onenetako bat da, eta hori agerian geratu zen Kursaal Auditorioan emandako errezitaldian. Benetako plazerra, aitzakiarik gabe. Hasieratik bukaeraraino gustua, profesionaltasuna, teknika oparoa eta tentsio eta emozioa parra-parra bota zituen Beczalak.
Estilo askotariko piezak eskaini zituen, eta estilo guztietan bikain, bikain aritu zen. Hasteko, saioaren lehenengo zatian pieza italiarren sorta bat abestu zituen, dotoreziaz. Stefano Donaudy-ren hiru piezetan sumatu genuen zein ongi kolokatzen duen ahotsa fiato ederra egiteko, eta zein fraseatze malgua duen.
Aipagarriak izan ziren baita ere Respighi-ren sei abestien interpretazioak. Kanta bakoitzak izan zuen behar duen ñabardura, eta oso adierazkorrak iritsi zitzaizkigun. Gauza bera esan dezakegu Tosti-ren piezei buruz, perfektuak atera baitziren.
Baina benetako luxua bigarren zatian iritsi zen. Mieczyslaw Karlowicz konpositore poloniarra ustekabe atsegina izan zen guztiontzat. Ez genuen espero hain musikala izatea polonieraren ahoskera. Kontutan hartu behar da, noski, Beczala-ren ama-hizkuntza dela eta horregatik, interpretatu zituen konpositore honen zortzi abestiak gozotasunez eta zentzu osoz atera ziren.
Bigarren zatiaren azkeneko txanpan aria ezagun eta zailak abestu zituen tenoreak, eta bai frogatu zituen bere koalitate apartak. Egungo tenore liriko zoragarrienetako baten aurrean aurkitzen gara, dudarik gabe.
‘Carmen’ operaren Lorearen aria-k harrituta utzi gintuen, hain sentitua abestu baitzuen. Massenet-en ‘Werther’ –eko Pourquoi me réveiller piezan perfektuki islatu zituen opera horren pertsonaiak bizi zituen emozio guztiak eta Puccini-ren ‘Tosca’ operaren Recondita armonia eta batez ere E lucevan le stelle arietan zur eta lur utzi zituen entzuleak, emozioa transmititzeko kapazidade izugarria eta ahots eder eta fraseaketa perfektukoa baititu bakarlariak.
Destakatu nahi dut Helmut Deutsch piano jolearen lan akatsgabea. Ez da erraza abeslari bat laguntzea, ahotsa delikadeziaz azpimarratzea, estali gabe, eta aldi berean atmosfera egokia sortzea. Deutsch jaunak hori guztia lortu zuen uneoro.

2009. urtean entzun genuen Piotr Beczala OLBE-n Fausto-ren rolean. Lehen bait lehen entzun eta ikustea gustatuko litzaiguke beste opera batean. Ea posible den.