Sinpletasun ederra

Atalak: musika kritika

Fitxa: Excelentia Fundazioak  antolatutako Pucciniren ‘La Bohème’ opera. Santa Cecilia Orkestra Klasikoa. Excelentia Vocal Ensemble. Zuzendaria: Kynan Johns. Bakarlariak: Letitia Vitelaru (sopranoa), Luis Gómes (tenorea), Manuel Mas (baritonoa), Francisco Santiago (baxua), Alejandro von Büren (baritonoa), Ruth Terán (sopranoa).

Batzuetan ez da beharrezkoa sofistikazio-alarde handiak eta efektu bereziak egitea publikoa hunkitzeko. Are gehiago, esango nuke batzuetan – batez ere opera-ikuskizunei dagokienez –, bitartekoen hedapen izugarria eta eszenografia eroa zintzotasun artistikorik eza ezkutatzea da, besterik gabe. Hala ere, lerro hauetan komentatuko dudan ikuskizuna guztiz kontrakoaren adibidea da. Baliabide tekniko gutxirekin, eszenografia oso sinple eta minimalistarekin, baina behar bezain adierazkorrarekin, Excelentia Fundazioak Donostiara ekarri zuen La Bohème antzezpenak emozioa eta kalitate artistikoa helaraztea lortu zuen.

Egia da La Bohème, Pucciniren lanik garrantzitsuenetako bat, lan sentibera eta delikatua dela, eta pertsonaiek zintzotasuna eta sentimendu onak islatzen dituztela. Horregatik, erraza da gure arimen sakonenera iristea. Baina horri guztiari interpretazio ederrak, orekatuak eta ahots-kalitate handikoak gehitzen badizkiogu, emozioa ziurtatuta dago.

Eszenatokian Letitia Vitelaru soprano errumaniar bikaina izan genuen, ahots-nagusitasuna erakutsi zuena, oso ahots homogeneoa erregistro guztietan, oso ederra. Baina horretaz guztiaz gain, oso egokia izan zen interpretazioan. Paperari tolesgabetasun-ñabardura eman zion, eta horrek bere bertsioa oso sinesgarria egin zuen publikoarentzat.

Era berean, Luis Gómes tenore portugaldarra oso ondo aritu zen Rodolforen paperean. Abeslari hau tenore liriko bat da, ahots-tinbre ederra eta oso ondo jarritako agudoak dituena . Vitelaru sopranoaren parean egon zen, eta benetan bikote ederrak lortu zituzten, I. ekitaldiko ‘O soave fanciulla’ bezalakoak.

Gainerako bakarlariek ere aktuazio nabarmenak izan zituzten, eta erraztasun eszenikoa erakutsi zuten taula gainean. Bai Manuel Masek, Marcelloren rolean, bai Alejandro von Bürenek, Schaunarden rolean, eta, batez ere, Ruth Teranek, Musettaren paperean, ahots-kalitatea eta beren rolen nagusitasuna erakutsi zuten.

Hasieran adierazi dudan bezala, atrezzoa, orkestra eta korua biltzen ziren eszenatoki soil batean, Santa Cecilia Orkestra Klasikoak fintasunez lagundu zien kantariei, eta Excelencia vocal Ensemble taldeak eraginkortasunez bete zuen bere rola.