Estreinaldi eta klasikoen artean

Atalak: musika kritika

Fitxa: Euskadiko Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Carlo Rizzi. Bakarlariak: Garikoitz Mendizabal (txistua), Marta Zabaleta eta Miguel Borges Coelho (pianoak). Egitaraua: Urrutia, Mozart eta Brahms-en obrak. Lekua: Gasteizko Principal Antzokia. Data: Urriaren 22a.

Punta batetik bestera mugitu da Euskadiko Orkestra Sinfonikoa azken abonu-kontzertuan. Alde batetik, erabateko estreinaldi bat, eta, bestetik, Mozart, klasiko handiena, eta Brahms, erromentikoen artean klasikoena. Baina badu lokarria egitarauak: lehenengo aldiz jotzen zen obra, Isabel Urrutiaren txistu eta orkestrarako “Eresoinka” hain zuzen ere, izen berarekin 1937an Saran sortutako talde mitikoaren oroimena baita. Isabel Urrutia konpositore getxotarrak jakin du garai eta giro horren esentzia ‘deseraikitzen’, lengoiaia garaikidea erabiliz. Orkestrazio fina eta ehundura delikatuak izan ziren ezaugarri nagusiak, bakarlaria eta orkestra erabat urtuz. Bestalde, Garikoitz Mendizabal aritu zen bakarlari gisa, eta ongi bete zuen bere papera. Kuriosoa izan zen eskainitako propina: Brahms-en dantza hungariarra, non bakarlariaren birtuosismoa begi bistan geratu zen. Hain aukera eskasak dituen instrumentuari txinpartak atera zizkion. Ongi.

Jarraian, pianista sendo pare baten aurrean aurkitu ginen. Marta Zabaleta legazpiarrak eta bere senar Miguel Borges Coelhok Mozarten “Bi piano eta orkestrarako mi bemol maiorreko, K 365 kontzertua”-ren bertsio gozoa egin zuten. Bakarlarien sentsibilitatea eta musikalitatea guztiaren gainetik geratu ziren. Horrek obraren indarra gutxitu egin zuen nolabait, baina emaitza polita eta atsegina izan zen, dudarik gabe. Carlo Rizzi zuzendariak, bestalde, orekaz eraman zuen talde osoa.

Baina agian obra disfrutagarriena Brahms-en “1. Sinfonia do minorrekoa, op. 68” izan zen. Maisu alemaniarraren lan sinfoniko guztiak zoragarriak dira. Erromantizismoaren eta egitura klasikoaren nahasketa zoragarri horrek edertasun berezia ematen du. Eta kasu honetan nabaria zen nola disfrutatzen zuten musikariek lan hau jotzerakoan. Sinfoniaren laugarren mugimendua, hain koloretsua, mimoz eta alaitasunez interpretatu zuten, gogoz, eta hori publikoari iristen zaio.