Tradizioa versus berrikuntza

Atalak: musika kritika

Fitxa: Bilbao Orkestra Sinfonikoa. Zuzendaria: Erik Nielsen. Bilboko Korala. Zuzendaria: Julio Gergely. Bilboko Koraleko Haurren Korua. Zuzendaria: Jose Luis Ormazabal. Bakarlaria: Miren Urbieta-Vega (sopranoa). Egitaraua: Rimsky-Korsakov, Juan Carlos Pérez eta Txaikovsky-ren lanak. Lekua: Euskalduna Jauregia. Data: abenduaren 18a.

Titulua ikusita, ematen du batak bestearen contra jokatzen dutela, eta ez da horrela, edo ez litzateke horrela izan behar. Halere, komentatzen ari naizen saioa entzun eta gero, nolabaiteko lehia daukat buruan eta, kasu honetan, tradizioa nahiago dut. Ez da oso cool-a hau esatea, baina hala da, eta ez dut uste oker nabilenik.

Bilbao Orkestra Sinfonikoak bere gabonetako kontzertua eman zuen orain dela egun batzuk. Zoragarria. Eta egitarau berezia eskaini zuen horretarako. XIX. mendeko tradizio errusiarraren obra pare bat, bata oso ezaguna, bestea ez hainbeste, baina biak Gabonarekin oso lotuak; eta, ikuspuntu ezberdin bat emateko eta, bide batez, entzuleei garaikidetasun injekzio bat sartzeko asmoz, Juan Carlos Pérez-en estreinaldi absolutu bat. Konbinaketa bitxia. Esperimentu ona suertatu zen, baina bi estiloek ez zuten zorte berbera izan.

Gutxitan programatzen den Rimsky-Korsakov-en ‘Gabon-gaua’ suitea (konpositorearen opera baten zati batzuk hain zuzen ere) musikari honen harmonia eta tinbrika koloretsuaren adibide garbia da. Atsegina, eta orkestrazio ederrekoa, interpretazio doi eta elegantea egin zuen Erik Nielsen zuzendariak. Bigarren zatian, ordea, beste mundu batean sartu gintuen orkestrak. Bernardo Atxagaren Written in USA poemaren testuan oinarrituta, Juan Carlos Pérez-ek asmo handiko lana egin du, abesbatza mistoa, haur-abesbatza eta soprano bakarlaria izanik. Aitortu behar da Pérez-ek konposizio teknikak menderatzen dituela, baduela ofizioa eta, zer esanik ez, bide luze, konplikatu eta zabala egin duela musika munduan. Beti arrakastatsua. Arazo bakarra sumatu nuen obra honetan. Ez dago gaizki, badu logika bat, baina ez da bereizten. Musika garaikidean, edo nortasun markatua duzu edo ez zara inor (edozein musikatan, egia esan, Mozarten garaian berdin gertatuko zen). ‘Deitzen dizut, Virgilio’ entzutean déjà vu moduko bat sentitu nuen, eta hori ez da seinale ona. Halere, azpimarratu behar da Miren Urbieta-Vegaren taxuzko interpretazioa, oso adierazkorra, eta abesbatzen aktuazioak.

Saioa amaitzeko, Txaikovsky-ren ‘Intxaur-hauskailua’ suite xarmagarria entzun genuen. Maisu errusiarraren imajinazio melodiatsua erabat islatzen da poliptiko delikatu eta erromantiko honetan. Orkestraren interpretazioa, dotoreziaren bidetik.