Distira totala

Atalak: musika kritika

Fitxa: Musika Hamabostaldia. Cincinnati Symphony Orchestra. Zuzendaria: Louis Langrée. Bakarlaria: Renaud Capuçon (biolina). Narratzailea: Charles Dance. Egitaraua: Bernstein, Copland, Txaikovsky, Adams, Bruch eta Dvorak-en lanak. Lekua: Kursaal Auditorioa. Data: abuztuaren 29a eta 30a.

Bazen garaia, bai, Estatu Batuetako orkestra bat entzuteko Musika Hamabostaldian. Clevelandeko Orkestrak 1996. urtean bisitatu gintuen, eta, harrezkeroztik ez dugu aukerarik izan disfrutatzeko orkestra amerikarren soinu distiratsua.

Aurten Cincinnati Symphony Orchestra-ren txanda izan da eta emandako bi saioak publikoaren gustukoak izan dira, dudarik gabe. Orkestra koloretsu eta adoretsua da Cincinnati-koa. Louis Langrée zuzendaria, bestalde, zuzendari adierazkor eta fantasiaduna topatu genuen. Taldea eta zuzendaria primeran egokitzen dira, elkar ulertze perfektua dago haien artean, eta horrek ahalbidetzen ditu emaitza musikal ederrak.

Esan bezala, bi kontzertu eman zituzten Donostian. Aurrenakoan, musika amerikarra izan zen protagonista lehenengo zatian. Leonard Bernstein-en ‘On the waterfront’ suite sinfonikoa (‘Isitasunaren legea’ filmaren soinu banda) zinez interesgarria da, tinbrika ederrekoa eta ziztadako erritmokoa ere bai. Doi-doi eta estilo osoz interpretatu zuten Cincinnati-koek. Txundituta utzi gintuzten haien kalitatearengatik, batez ere metaletan, ezin doiagoak eta afinatuak. Luxua.

Jarraian, Aaron Copland-en ‘Lincoln portrait’ jo zuten. Lan sendo eta emotiboa da hau, non Lincoln-en testu sakonek pisu handiena duten. Charles Dance aktoreak irakurri zituen testuak, behar den enfasia eta taxua emanez. Benetan hunkigarria.

Lehenengo eguneko saioa Txaikovsky-ren ‘5. Sinfonia op. 64’ lan ederrarekin amaitu zen. Esan behar da, tamalez, Langrée zuzendariak ez zuela bete-betan asmatu obra honen ikuspegiarekin. Batzuetan azkarregi, batzuetan lanaren klimaxak gozatu gabe, egia esan ez zion obrari behar den enpakea eman.

Bigarrean saioa hasi zen musika amerikarrarekin baita ere. John Adams-en ‘Short ride in a fast machine’ guztiz interesgarri eta zirraragarri suertatu zen. Aurreneko egunean bezala, metalak luzitu ziren batez ere. Ondoren, Max Bruch-en ‘Biolin eta orkestrarako 1. kontzertua op. 26’ jo zuten. Renaud Capuçon biolin joleak, bakarlari gisa, sekulako lekzioa eman zuen, primeran interpretatu baitzuen obra erromantiko hau. Fraseaketa ederra eta malgua erakutsi zuen, eta soinu zoragarria. Gozamena izan zen hau entzutea. Orkestrak fintasunez azpimarratu zuen bakarlariaren lana.

Eta, bukatzeko, Dvorak-en ‘9. Sinfonia, op. 95 “mundu berriarena”’ interpretatu zuten. Txaikovsky-rekin ez zuten erabat asmatu, baina Dvorak bikaina egin zuten, bene-benetan. Ñabardura mila azpimarratu zituzten, tinbrika zirraragarria lortu zuten eta, orokorrean, bertsio bizi eta alaia egin zuten. Hori bai, detaile itxusi bat izan zuten. Bi egunetan propina bera eman: Leonard Bernstein-en ‘Candide’ obraren obertura. Ederra da eta primeran jo zuten, baina, ez al dute besterik jotzeko bis gisa? Kuriosoa izan zen, baina honek ez zituen ilundu egindako bi kontzertu ia-ia biribilak.