Denetatik

Atalak: musika kritika

Fitxa: Luxenburgoko Orkestra Filarmonikoa. Zuzendaria: Gustavo Gimeno. Bakarlaria: Vilde Frang (biolina). Egitaraua: Mahler/Matthews, Beethoven eta Txakovsky-ren obrak. Lekua: Donostiako Kursaal Auditorioa. Data: azaroaren 11a.

Ezagutzen genuen Luxenburgoko Orkestra Filarmonikoa, joan den urteko Donostiako Musika Hamabostaldian izandako aktuazioan, Verdi-ren ‘Messa da Requiem’ obrarekin, zapore on-ona utzi baitzuten.

Talde honen zuzendariak, Gustavo Gimeno musikari valentziarrak, garbi utzi zuen aldi horretan orkestratik ateratzen duen soinu orekatua eta nola menderatzen duen fraseaketa, malgutasun eta dotoreziaz.

Orain, urtebete beranduago, beste aukera bat izan dute publikoa bereganatzeko, egitarau erabat desberdin batekin. Eta emaitzari buruz: batean kale, bestean bale.

Agian saioaren onena aurreneko pieza laburra izan zen. Gustav Mahler-ek bukatu gabe utzi zuen bere piano laukotea, eta Colin Matthews konpositore britaniarrak lan honen lehenengo mugimendua orkestratu zuen ‘Nicht zu schnell’ izeneko pieza sorgintzaile eta tinbre ederrez josia egiteko. Oso lan erakargarria da, eta Gimenok jakin izan zuen behar den misterioa ematen interpretazioari.

Jarraian, Beethoven-en ‘Biolin eta orkestrarako re maiorreko kontzertua op. 61’ lana entzun genuen. Zoritxarrez, bertsio plano eta tentsio gabekoa izan zen Vilde Frang biolin jole norvegiarrak eman zuena. Teknikoki zuzen aritu zen, hori ukaezina da, eta bere instrumentutik ateratzen duen soinua fin eta delikatua da, baina Beethoven ez zen inon agertu. Konpositorearen pasio eta indarra, sakontasuna, ezertan gelditu ziren. Bai entzun genituen instrumentuen arteko elkarrizketa politak, baina Beethoven ez da ‘polita’ bakarrik, eta horretan gelditu zen interpretazioa.

Kontzertuaren bigarren zatian sinfonia ederrenetako bat eskaini zuten Luxenburgokoek: Txaikovsky-ren ‘5. Sinfonia mi minorrekoa op. 64 hain zuzen ere. Lan honetan bai eman zuen bere onena Gimenok. Aurreko urteko fraseaketa zabal eta eder hori berriz agertu zitzaigun, nahiz eta une batzuetan, hasieran bezala, misterio falta zen eta nahiko itxuragabetua atera zen. Halere, orkestrak erakutsi zituen bere bertuteak: egur adierazkorrak, soinu bero eta errefinatua, eta soka gozoa.