Uchida, edo dotorezia pianoan

Atalak: musika kritika

Fitxa: Musika Hamabostaldia. Mitsuko Uchida (pianoa). Egitaraua: Shubert-en lanak. Lekua: Kursaal Auditorioa. Data: abuztuaren 22a.

Mitsuko Uchida azken hamarkadetako piano-jotzaile handienetako bat izatea ez da sekretua inorentzat. Mozart eta Schuberten obra interpretatzen espezialista handia dela ere ez. Horregatik, denok espero genuen errezitaldi hau, artista honek Donostian egin zuen lehena, jakin-minez eta gogoz. Eta ez zuen huts egin, interpretazio oso pertsonalak egin zituelako, baina ez pertsonalistak, eta oso barnerakoiak, intimoak, ‘je ne sais quoi’ batez beteak. Bere jotzeko moduak liluratu egin gintuen, nahiz ez gintuen zoratu.

Bere bertsioak ez dira inprobisatuak, bere fraseatze bakoitza modu adimentsuan neurtua eta pentsatua da, baina honek guztiak ez digu ondorioztatzen diskurtso musikalaren hainbeste adimen, zentzu eta arkitektura bikain gure gustukoak izan behar direnik.

Pertsonalki, Uchidaren mireslea izan naiz beti, batez ere Mozart lantzeko moduagatik. Izan ere, piano-jotzailearen garaian, bere diskoak erosten nituen, bere bertsioak entzun behar nituelako, garbiak, puruak. Baina, benetan, joan den igandean Kursaalen entzun nuenak ez ninduen hunkitu. Zoragarria da auditorio handi batean areto txiki batean egongo balitz bezala jotzea, modu intimistan. Baina hori ez da agian eszenatoki handi batean entzun behar dudana. Ez ditut ulertzen hartzen zituen lizentzia dinamikoak. Zergatik une batzuetan zakarra zen imprompturen bati heltzeko modua, eta hala ere, beste pasarte batzuetan, sol maiorreko sonataren une batzuetan, dena laua zen, txikia. Argi dago bere aukera estilistikoak direla, baina ez dira beti gustukoak.

Dena den, oparitu zuen bisa izan zen gehien gustatu zitzaidana. Mozarten Do maiorreko KV 330 Sonataren Andante cantabile delakoa, benetako gozamena izan zen. Pultsazio perfektua, esaldi dotoreak, isilune adierazkorrak… miresten dudan Mitsuko Uchida.