Argi-ilunak

Atalak: musika kritika

FItxa: Opus Liricak eta Kursaal Eszenak antolatutako Donizettiren ‘L’elisir d’amore’ opera. Opus Lirica Orkestra. Zuzendaria: Iker Sánchez. Opus Lirica Abesbatza. Zuzendaria: Alain Ayerdi. Eszena zuzendariak: Pablo Ramos eta Carlos Crooke. Bakarlariak: Mariia Knihnytska (sopranoa), Imanol Laura (tenorea), Kong Xiangfeng (baritonoa), Xavier Casademont (baxubaritonoa), Alba Fernández (sopranoa). Lekua: Donostiako Kursaal Auditorioa. Data: otsailaren 24a.

Opus Lirica elkarteak 10 urte bete ditu helburu argi batekin: Donostian opera denboraldi bat ezartzea. Ez dirudi lan erraza, baina urrats sendoak ematen ari dira.

Hamargarren urteurren hau ospatzeko, Gaetano Donizettiren ‘L ‘elisir d’ amore’ lanaren bertsio fresko eta dibertigarria eskaini ziguten, protagonistek XXI. mendeko nerabe batzuekin egindako bertsioa, hain zuzen ere.

Ideia, hasiera batean, ona zen. Trama gure garaira eramateak ez zuen zailtasun handirik sortzen, eta ez zuen argudiorako aldaketa arrarorik ekartzen. Hala ere, nire ustez, obra klasiko baten berrikuntza orok helburu bati men egin behar dio, aldaketa gauzatuko duen gako berri bat erakutsi behar du. Kasu honetan, denboren eta giroen aldaketak ez zuen balio erantsirik ekarri. Beraz, ez zuen zentzu handirik.

Dena den, batzuetan hori guztia gustu kontua da. Musikaren gaia landu behar dugu, eta eszenarena ere bai, obraren musika-helburuak azpimarratzen dituen neurrian.

Ikus ditzagun, bada, bi alderdi horiek. Eszenografiari dagokionez, agerian geratu zen eszenografia aberats eta ongi finkatuari ekiteko baliabiderik ez zegoela. Hala ere, aitortu behar dugu baliabide eszeniko gutxirekin lortu zuela ekoizpenak publikoa ekintzan kokatzea. Bestalde, obraren gaztaroko freskotasuna eta xarma agerian geratu ziren.

Eta alderdi musikalei dagokienez, denetarik izan zen. Opus Lirica orkestrak, Iker Sanchezen zuzendaritzapean, soberan eta dotore bete zituen helburuak. Opus Lirica abesbatzak, era berean, antzezpenari dinamismoa eta eraginkortasuna ematen jakin zuen.

Bakarlariei dagokienez, esan dezaket Mariia Knihnytska sopranoarena izan zela benetan aipagarria izan zen aktuazio bakarra, Adinaren rolean. Une oro ahots-tinbre bikaina erakutsi zuen, bai eta fraseatze dotorea ere, interpretatzeko gaitasun onaz gain.

Alba Fernández, Kong Xiangfeng eta Xavier Casademont gainontzeko bakarlariek interpretazio duinak eta ondo planteatuak egin zituzten. Pena izan zen Nemorinoren rolean Imanol Laura tenorearen kalitate eskasa. Obran zehar bere segurtasun eza nabaria izan zen. Akats handirik egin gabe, ez zuen behar bezala afinatu, eta etengabe zituen arazoak.