Wert bertegi ote dugun

Atalak: Hezkuntza

Tabernan ozen asaldatu gara Espainiako Hezkuntza ministroaren azken astakeriarekin. “Nora goaz?!”, “Laster cara al sol kantatzen jarriko dituzte!”. Bakarka guraso batek kontatzen dizu senarrak batzutan alabari erdaraz egiten diola “belarria egin dakion”, halako kexatzen da “hainbeste euskaraz eta kito, baina gure semeek ez dakite erdaraz”, hirugarrenak bost urteko umea ingelesera darama “jolasteko, baina ongi etorriko zaio”…

Garraio publikoa bezala da euskara, denok gaude alde baina kotxean inbertitzen dugu. Zortzi urterekin dakigun euskara “euskara jakitea” bailitzan, munduan bost urterekin bi hizkuntzatan berdin egiten duen amaren alabarik balego bezala, ingelesez jolastuta curriculumak gizenduko ditugulakoan…

Denaren oinarrian, beldur bat: euskara ez dela nahikoa. Handitan benetako hizkuntza, lana bilatzeko eta munduan ibiltzeko balioko diena gaztelera, frantsesa, ingelesa edo “batek daki, txinera!” izango duten ustean. Edozein, gurea ez bada.

Wert-en beharrik ez dugu izan beldur hori elikatu eta probetxu ateratzeko: Ikastolak eta Hezkuntza Publikoa biak ari dira eleanitz proiektuak bultzatzen, orduen %20 hizkuntza bakoitzari emanaz. Bi hezkuntza ereduek euskara gainditua dute, nonbait.

Guraso gisa segurtasun bati heltzen diot: hizkuntzaren bidez pentsatzen dugu, beraz, bere umeak nota onak ateratzearekin kezkatuta dagoen gurasoak hizkuntza landu behar luke umearekin. Hizkuntza bat sakon, zabal, aberats, pentsamenduaren matiz denak adierazteko balio diezaion. Bat aberats, gainerako hizkuntzak ikasten dituenean ere sakontasun maila hori bilatu dezan. Eta ez txikitatik hiru lardaskan, bat bera ere tajuz egitera sekula  iritsi gabe.