Isiltzen duguna
Amona bilobari bazkaria ematen ari zaio. Bost urteko neskatilak erantzun lotsagaberen bat eman dio. “Ai, txiki, nik banuen lagun bat, eta halakoetan bere amonak zaplako baten ostean erdaraz esaten zion: siempre que callé, acerté“.
Amak amonaren diskurtsoa moztu du: “nik uste amona hori oker zegoela. Beste esaera bat asma zezakeen, isildu nuena irentsi nuen. Erantzun egin behar da, nola ongi pentsatu, baina erantzun!”.
Egungo amonek euren amonei eta hauek auskalo nori (euren amonei?) ikasitako lezioak transmititzen dizkiete neskatilei. Jaio direnetik sutil, ulertzen hasten direnerako arau bihurtuta. Sumisioa emakumeen segurtasun uhala bailitzan.
Zorionez amama batzuk ez dira horrelakoak. Bai, ordea, neskato batzuen amak, edo andereñoak, edo aitak, edo …
Noski, amona dena norbaiten ama da, beste baten alaba, hirugarrenaren izeba… ez ote dugu denok parte hartzen umeak esaneko izan daitezen? (kasualitatez, neskak askoz “umilagoak” omen…). Aldaketak norberagandik hasten dira, eta mila esker ejenplu onena emateagatik, zuk erantzun egin duzu eta ez zara isildu!