Estitxu Eizagirre
Hernanin hazi eta Larraulen bizi den sozidadeko bertsolaria. Feminismoarekin, heziketarekin, lurrarekin, jendeekin sentibera, bizhitsari adibide positiboak eta zalantza-dantzak lapurtzen saiatzen naiz.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- Ikasares(e)k Covid semaforoa EAEn: lehen hori zena, orain gorri bidalketan
- Aitor(e)k Gaixotzen gaituenari ez diezaiogun ipurdia salbatu bidalketan
- Ainhoa(e)k Bada paperaren alde egin duen eskolarik bidalketan
- MIKEL VARGAS OLASOLO(e)k Estitxu Eizagirreren bloga bidalketan
- orre(e)k Cristina Uriarte, bukatu da: gurasorik gabe erabaki bat gehiago ez bidalketan
Artxiboak
- 2024(e)ko azaroa
- 2024(e)ko iraila
- 2024(e)ko ekaina
- 2024(e)ko apirila
- 2024(e)ko otsaila
- 2023(e)ko azaroa
- 2023(e)ko abuztua
- 2023(e)ko maiatza
- 2022(e)ko abendua
- 2022(e)ko iraila
- 2022(e)ko uztaila
- 2022(e)ko martxoa
- 2021(e)ko abendua
- 2021(e)ko azaroa
- 2021(e)ko ekaina
- 2021(e)ko maiatza
- 2021(e)ko apirila
- 2021(e)ko otsaila
- 2020(e)ko iraila
- 2020(e)ko ekaina
- 2020(e)ko maiatza
- 2020(e)ko martxoa
- 2020(e)ko urtarrila
- 2019(e)ko abendua
- 2019(e)ko maiatza
- 2019(e)ko apirila
- 2019(e)ko martxoa
- 2019(e)ko otsaila
- 2018(e)ko azaroa
- 2018(e)ko urria
- 2018(e)ko iraila
- 2018(e)ko abuztua
- 2018(e)ko ekaina
- 2018(e)ko maiatza
- 2018(e)ko apirila
- 2018(e)ko martxoa
- 2017(e)ko abendua
- 2017(e)ko azaroa
- 2017(e)ko urria
- 2017(e)ko iraila
- 2017(e)ko abuztua
- 2017(e)ko uztaila
- 2017(e)ko ekaina
- 2017(e)ko maiatza
- 2017(e)ko apirila
- 2017(e)ko martxoa
- 2017(e)ko otsaila
- 2017(e)ko urtarrila
- 2016(e)ko azaroa
- 2016(e)ko urria
- 2016(e)ko iraila
- 2016(e)ko uztaila
- 2016(e)ko ekaina
- 2016(e)ko maiatza
- 2016(e)ko apirila
- 2016(e)ko martxoa
- 2016(e)ko otsaila
- 2015(e)ko abendua
- 2015(e)ko azaroa
- 2015(e)ko urria
- 2015(e)ko iraila
- 2015(e)ko abuztua
- 2015(e)ko uztaila
- 2015(e)ko ekaina
- 2015(e)ko maiatza
- 2015(e)ko apirila
- 2015(e)ko martxoa
- 2015(e)ko otsaila
- 2014(e)ko abendua
- 2014(e)ko azaroa
- 2014(e)ko urria
- 2014(e)ko iraila
- 2014(e)ko abuztua
- 2014(e)ko uztaila
- 2014(e)ko ekaina
- 2014(e)ko maiatza
- 2014(e)ko apirila
- 2014(e)ko martxoa
- 2014(e)ko otsaila
- 2014(e)ko urtarrila
- 2013(e)ko abendua
- 2013(e)ko azaroa
- 2013(e)ko urria
- 2013(e)ko iraila
- 2013(e)ko abuztua
- 2013(e)ko uztaila
- 2013(e)ko ekaina
- 2013(e)ko maiatza
- 2013(e)ko apirila
- 2013(e)ko martxoa
- 2013(e)ko otsaila
- 2013(e)ko urtarrila
- 2012(e)ko abendua
- 2012(e)ko azaroa
Errepresaliatu politikoak III. “Borroka da nire terapia” eta osatze feminista
Atalak: Feminismoa, Herri mugimenduak
Ezkerretik eskuinera: Nekane Txapartegi, Paola Salgado, Amaia Zufia eta Ainara Lasa.
Maiatzaren 1eko Festaren baitan, apirilaren 28an Zurichen mahai-ingurua egin zuten Nekane Txapartegi, Kolonbiako Paola Salgado Piedraita eta Euskal Herriko Bilgune Feministako Ainara Lasa eta Amaia Zufiak. Publikotik galdera hau jalgi zuten:
Nola eraman duzue alde psikologikoa kartzelan, jasan duzuen indarkeriarekin?
Nekane Txapartegiren erantzuna: Borroka da nire terapia, batzuetan motxila hori, trauma, beteagoa doa beste batzuetan baino. Baina badira bi aukera: Aurrera egin edo bidean geratu. Komisaria horretan erabaki nuen aurrera egitea, eta torturari buruz egiten dudan salaketa bakoitza urrats bat da borroka honetan. Nire borroka ez da pertsonala, kolektiboa baizik. Nire borrokarekin ikusarazi nahi dut Espainiako Estatuak erabili duen tortura sistematikoa euskal aktibisten aurka.
Nire zati bat komisaria horretan geratu zen. Eta aitortzarekin lortuko dut nire zati hori ekartzea, nire zati dela onartzea eta aurrera jarraitzea. Horregatik, libre nago baina ez naiz libre sentitzen. Alde batetik, euskal errepresaliatu izaten jarraitzen dudalako, ez dudalako aitortzarik, eta torturatu ninduten legeek indarrean jarraitzen dutelako. Nire askatasuna erabatekoa izango da gainerako emakume eta errepresaliatuak askatzen direnean, eta borroka feministan jarraituko dut, nagoen tokian nagoela.
Paola Salgadok jarraitu zuen: Errepresio judizialak bilatzen duena da aktibista aulkitxoan eta palestra publikoan jartzea, politikoki hausteko eta moralki eraisteko. Dudarik gabe, errepresioa eta erbestea ez ditugu soilik bizi gertatzen diren epean, bizitza osoan zeharkatzen gaitu. Beraz, badituzu momentuak benetan hausten zarena eta behera erortzen zarena, eta beste momentu batzuk zure duintasunak irauten duena ia ukitu gabe. Ia.
Nire indar iturri nagusi izan dira gure aferan inplikatu ziren ehunka pertsonak, inplikazio hori hamaika modutara adierazi zutenak. Kaleko bizitzan tragedia jasaten duzunean, jendeak besarkatzen zaitu eta bere sorbalda eskaintzen dizu, baina kartzelara sartzen zaituztenean jendeak transmititzen dizuna indarra da, eta hori ezinbestekoa da une horietan.
Nire burua osatzeko prozesuan akonpainatu nau, Red de Sanadoras Ancestrales sareak. Sare honen helburua da arbasoen jakintza biltzea gorputza, espiritua eta burua sendatzeko. Herritarren jakintza da, normalean emakumeek sortu eta belaunaldiz belaunaldi trasmititu duguna. Hori oso garrantzitsua izan da niretzat, nire borroka eta nire konbikzioak ukiezin mantentzeko gaitasuna garatzeko.
Amaia Zufia: Erantzun nahi genuke ez errepresaliatu gisa, baizik zer egin dezakegun aktibismo politikotik min hau erreparatzeko. Aitortzaren garrantzia aipatu da. Urriaren 8an “Nik sinesten dizut” ekimena sustatu genuen Foro Sozialetik, bertan dago antolatua gizarte zibila gatazkaren konponbidea sustatzeko. Saiatu ginen era askotako indarkeria bizi izan duten emakumeekiko justizia eta aitortza egiten, tribunalek ez baitute egiten: tortura sexista, lesbofobia, bikote barruko indarkeria… sinesgarritasuna eta aitortza herritarra emateko ekintza izan zen.
Horregatik, Paolak azaldutako osatze feminista lantzen hasi gara, ikasiz Latinamerikan egiten ari diren bidetik. Erreminta eta prozesuak behar ditugu, Latinamerikako kideengandik ikasi baitugu zu osatzen bazara, ni osatzen naizela.
Sorta honetako beste artikuluak: