Haurren eta emakumeen eskubideak SOS

Atalak: Sailkatugabeak

Hego Euskal Herrian eskolara “normal” itzultzea zientzia fikzio bihurtu dute protokoloek: eskolan sartzerako ikasleei kopetean jarriko dieten termo-pistolak sukarra detektatzen badu etxera joango da zuzenean ume asko, eskola orduetan sintomarik duen umea zaintza gelara eramango dute gurasoak bila etorri arte, ume asko lehen eskola egunera ere ez da joango PCR negatiboa emanagatik etxean hamarraldian egongo delako (inguruko batek PCR positibo eman duelako), eta ikaskide batek PCR positibo eman orduko bere ikaskideak etxera joango dira, PCR negatiboa emanagatik.

Espainiako Gobernuko bozeramaile Maria Jesus Monterok adierazi du ez diotela gaixo agiria emango PCR negatibo emanagatik bakartuta egon behar duten haurren gurasoei. Naiz hedabideak jaso duenez, “ez bailitzateke gaixo bat zaintzea”. Eta? osasuntsu dauden adin txikikoek ez dute zaintzarik behar, ala?

Frantziako Gobernuko bozeramaile Gabriel Artalek berriz, France Info irratian aurkakoa iragarri du: «(Ikasgela edo ikastetxearen) Itxierarik baldin badago, gurasoek gaixo agiria jaso ahal izango dute», Berriak jaso duenez. Ipar Euskal Herrian ikasleei ez zaie sukarra hartuko eskola sarreran eta kontrol neurriak lasaiagoak dira. Gaixo agiria emateko, Frantziako Gobernuaren oinarria da gurasoek arduratu behar dutela itxialdian diren umeen hezkuntzaz.

Zaintzarik behar ez duten umeak, eta gainera bakarrik ikasten dutenak?

Hegoaldean zainduak izateko eskubidea dute adin txikikoek jokoan, alegia, haur izatekoa. PCR negatiboa duten ume konfinatuen kasuan, nor egongo da haien ondoan? Gurasoa(k) lanera joatea beste erremediorik ez dutenen kasuan,  adin txikikoak ordu askoz etxean bakarrik eta pantaila aurrean egotea normaltzat hartuko dugu, zer eta osasunaren izenean? Isilean pasa bada ere, egoera hau aurreko ikasturte bukaeran etxe askotan eman zen, galdetu zure inguruko guraso autonomoei edo osasun langileei. Adin txikikoen gehiengo oso handiak koronabirusa sintoma larririk gabe pasatzen dutela jakinda, ez ote da arrisku handiagoa etxean bakarrik direla izan ditzaketen istripuena?

Frantziako Gobernuak gurasoak ditu itxialdian diren umeen hezkuntzaren arduradun. Eusko Jaurlaritza beste sistema bat ari da lantzen: etxean geratzen diren umeen absentismoa pertsegitzea. Ordenagailua pizten duten, eskolara konektatzen diren eta lanik egiten duten kontrolatzea. Ez da sorgina izan beharrik igartzeko justu bizi baldintza prekarioenak dituztenak izango direla etxean bakarrik geratuko diren ikasleak, lehendik ere eskola jarraitzeko zailtasun gehien zituztenak, absentismorako atea zabalik dutenak, eta justu eskola presentzialen beharrik handiena dutenak. Hauei baliabide gehiago jarri eta eskola presentziala bermatu beharrean, gainera jazarri eta eskolarako penalizazioak jarriko dizkiete? Ez da egia umeek ordenagailua piztuta eskolako lanak bakarrik egin eta sakon ikasten dutenik, helduak (izan irakasle edo guraso) ondoan izan gabe. Ikasle erabat autodidakta horiek oso gutxiengoa dira.

Gizarte bezala, benetan, zaintzarik behar ez duten umeak eta hezkuntzaren ardura beren bizkar daramatenak al ditugu helburu, osasunaren izenean?

Umeen, emakumeen eta zaharren eskubideak soka-tiran?

Adin txikikoak zaindu eta haiei ikasketa bermatu nahi dieten etxe askotan, sasi-telelanaren urtea izango da: telelana etxetik lan egitea baita, baina ez lan egiten den bitartean haurrak zaindu eta irakasle lanak egitea, dena aldi berean.

Ahal duten amek eszedentzia eta lan murrizketak hartuko dituzte, enpleguko berdintasunean atzerakada eraginaz.

Aiton-amonek (hau da, koronabirusaren arrisku taldekoek) umeak egun eta ordu askoz zaindu beharko dituzten ikasturtea dator.

Denontzako irtenbideak, denon artean

Protokoloa azken unean komunikatzea, eta pertsonen egunerokoa egun batetik bestera erabat hankaz gora jartzea da pandemia kudeatzen ari direnen estrategia. Justu, era horretara kolektiboan bestelako planteamendu orokorrik gauzatu ahal izan ez dezagun. Panorama honetan, lehenbizikoa norberak bere egunerokoa ahal bezala resolbitzea da. Noski. Baina denontzako irtenbiderik borrokatzen ez badugu denon artean, gero eta zailagoa egingo zaigu bakoitzari gure egunerokoa moldatzea. Eta bakoitza gure irtenbidean zentratzen bagara, milaka herritar zaintzarik eta hezkuntzarik gabe geratuko da. Hori ez da oso osasuntsua etorkizuneko gizartearentzat, ezta?