Lehen negutik

Atalak: Herri mugimenduak

Lehen negua suzko froga izaten ari da ezarri ditugun “anormaltasun berriaren” zimenduentzat. Artikulu hau ez doa PCR, txerto dosi eta positibo kopuruak bezalako gauza kontagarriez, nahiz eta badiren Euskal Herriko pandemiaren kudeatzaile denek batera dimititzeko modukoak.

Hasieratik ohartarazi dute gizarteko sektoreek: osasuna dela landu beharreko baratzea eta ez gaixotasun bat borrokatu beharreko gudu-zelai; osasuna zerbait integrala dela eta ez zehazki birus mota bat ez izatea; esperimentu (a)sozialekin argi ibiltzeko, buru osasuna gogotik zaindu beharreko lore fina baita… Pertsonekin lan egiten dutenak hasi dira esaten, entzun nahi duenarentzat: “Ikasleen artean suzidio joera gora egiten ari da”, “umeak triste daude”, “hamar urte zahartu dira azken bolada honetan zaharrak”…

Isolamendua zigorra zen pertsonarentzat, etengabeko bakardadea gaitz sozial moduan ikusi izan dugu… baina orain gero eta pertsona gehiagorentzat desiragarri izatera iristen ari da. Pertsona bakarrak ezin zizkigula behar denak asetu aldarrikatzetik, gure burbuila ia-ia bikotera murriztera pasatu gara; talde lanean oinarritutako proiektu kolektiboaz harro geunden langileok ia-erabateko telelanari “askatasun” esaten diogu; “aurten ezin da ezer egin” batez utzi diogu herriko urteroko ekintzak antolatzeari… hau da, berdinekiko aurrez aurreko harremanak etetea segurtasun eremu moduan ikusten dugu “arrisku taldetik kanpoko” sasoiko pertsonek. Mugimendu feministarentzat, langile mugimenduarentzat eta gainerako gizarte mugimenduentzat galdera eta erronka ederrak dakartza honek.

Aurrez aurreko harremanak asko murriztea eskatzen digu egoerak, noski, baina zenbateraino murriztu? Nolakoa da pertsonaren buru osasunak behar duen harreman zuzenen sarea? “Bakoitzaren araberakoa”, noski… ez iazko martxoaz geroztik hartu diren neurri ia denak bezala, “denentzako berdin”, bakoitzaren baldintzak erabat ezberdinak izan arren, ezta? Bakoitzak aztertu beharko dugu etengabe gure burua, guztion osasunaren mesedetan: garaiotan ahalik zoriontsuen eta buruz indartsuen egoteko zer behar dauzkagun identifikatu, gertuko harremanekin gogoeta hauek partekatu, harreman horiek sendotuz elkarren beharrak asetzen saiatu… Hori oso da bateragarria pandemiari aurre egiteko neurriekin. Izan behar du. Gainerakoan, COVID-19aren hedapena saihesteagatik beste hainbat gaitzen hedapena onartzeko prest gaudela esaten ariko ginateke. Eta hamarraldi batekin pasatzen ez diren gaitzak edo “zoritxarraldi” sakonak dira. Iragarleek badatorrela seinalatzen diguten langabezia eta krisi krakatekorako, harreman sareak sendotzea baino zer neurri seguruagorik daukagu herritarrok?

Ezarri behar diren segurtasun neurri guztiekin, baina bizigarri zaizkigun aurrez aurreko harremanak eta jarduerak berreskuratzeko beharra badugu. Pantaila bidezkoek ez baitituzte aurrez aurrekoak ordezkatzen. Beraz, bizigarri zaizkigun harreman, espazio, jarduera horiek seguruak izan daitezen behar diren baliabide guztiak borrokatu ditzagun guztiontzat. Eta ez ditzagun hutsik utzi. Badaezpada, prebentzioz.