Errepresaliatu politikoak V. Familia zigortzeko tresna bihurtzen dutenean

Atalak: Feminismoa, Herri mugimenduak

Ezkerretik eskuinera: Nekane Txapartegi, Paola Salgado, Amaia Zufia eta Ainara Lasa.

Maiatzaren 1eko Festaren baitan, apirilaren 28an Zurichen mahai-ingurua egin zuten Nekane Txapartegi, Kolonbiako Paola Salgado Piedraita eta Euskal Herriko Bilgune Feministako Ainara Lasa eta Amaia Zufiak. Publikotik galdera hau jalgi zuten:

Estatuak amen aurka erabiltzen duen errepresioan, zein da errepresioaren jomuga; ama edo alaba? Zein da errepresio horren helburua?

Nekane Txapartegik kolpean erantzun zion: Bientzat. Gure ume eta familiarrak erabiltzen dituzte, emakumeok hautsi gaitezen, gure ideietatik urrundu gaitezen eta politikoki desaktibatzeko. Nolabait, familiarengandik urruntzen gaituzte politikatik urruntzeko. Jakitea zure familiek 1.000 kilometro egingo dituztela zu 40 minutuz ikusteko eta bidean hiltzeko arriskua dutela, psikologikoki eramateko oso gogorra da.

Gure inguru osoari ematen dion mezua hau da: gure familiak zigortuak dira, gure familiar izateagatik bakarrik. Zuek ere, borrokatzen baduzue, kartzelan buka dezakezue eta horrek familientzat hau guztia ekartzen du. Horrela sustatu nahi dute beldurra, terrorea.

Paola Salgado Piedraita: Honek zerikusia du justiziaren zentzu patriarkalarekin. Emakumeekiko eta bere inguruarekiko kastigua handiagoa da justiziaren aplikazio osoan: prozesua, detentzioa, kondena, gogorrago ezartzen dizkiete emakumeei. Justizia patriarkalaren ideia da emakumeekiko esku bereziki gogorra aplikatzea, gainerako emakumeei ejenplo emateko zigorrak jartzea, beste emakume batzuek bide bera jarrai ez dezaten.

Ainara Lasa: Espainiako Estatuak dispertsioa erabili du errepresiorako. 30 urteotan 1.200 preso politikotik gora egon dira Espainiako Estatuan bere herritik 780 kilometrora, bataz beste.

Dispertsioa mendekuan oinarritutako kartzela politika da, presoei pertsonalki eta politikoki suntsitzeko ezartzen zaiena. Bere ondorioak larriki pairatzen dituzte beren gorputzetan lagunek, senideek, guraso eta seme-alabek. Dispertsioak 30 urtean desgastea ekarri die familiei sozialki, ekonomikoki eta fisikoki. Eta arrisku handia ekarri du errepideetako istripuak izateko.

Gaur Espainian 350 preso politiko daude eta hauetatik 39 dira emakumeak. Eta emakume presoek dispertsio bikoitza jasaten dute: 12 bakartuta daude estatu osoan, beste preso komun batzuekin, eta emakume askori isolamendu politikoa are larriago aplikatzen zaie. Arantxa Zuluetak bizi izandakoa ekarri nahi dugu: aktibista bat, bere etxetik 1.100 kilometrora preso egon zena, eta 3 urte izan zuten modulu batean bakarrik: ez zuen inolako harremanik beste presoekin, patiora bera bakarrik ateratzen zen, soilik funtzionario batzuek ikusten zituen, eta asteak pasatzen zituen soinurik entzun gabe eta inorekin inongo harremanik izan gabe.

Bilgune Feministarentzat beti izango da garrantzitsua egoera hauei babesa ematea, gorputza jartzea eta salatzea.

Sorta honetako beste artikuluak:

• M-1ak Suitzan izen hau du aurten: Nekane Txapartegi
• “Hezur-haragizko feminismoak bizitza salbatu zidan”
• “Borroka da nire terapia” eta osatze feminista
• “Ez badago emakumeentzat bakerik ez dago benetako bakerik”