Txingudin aireportu luzeagoa nahi, Aeropuerto de San Sebastianen izenean

Atalak: Azpiegiturak

Hondarribiako aireportua Hendaiatik begiratuta

Txingudi badiaren inguruan ibilia naiz asteburuan. Hondarribia-Irun-Pausu-Hendaia inguratzen duen ibilbideko tokiko pano –argibide-taula– batzuk irakurri nituen aldian-aldian.

Zokoburun “iraganeko arrainontziak aisialdiko batelek ordezkatuak izan direla” dio panoetako batek. Beltzenia aldean, berriz, bertan zegoen Hendaiako itsasportu zaharra seinalatzen du beste pano batek.

Zokoburun nagoela, laket portua inguratzen duen baranda dizdizari berriak bereganatu du ene arreta. Hamar bat urte behar izan dira/dute baranda ezartzeko. Zenbat itsas herrietako portuetan kaira eroritako autoak gogoratu ditut, baita hainbat herritar hil izan direla ere.

Hara, ez da sekula berant! Segurtasun –hiri postmodernoetako hitz goretsia– hesia instalatu dute ere gurean, pentsatu dut.

Beltzenia aldean nagoela hegazkin batek durduzatu nau,  Hondarribiko aireportutik aireratu da. Urrun dago halere. Hondarraitz aldean –Hendaiako hondartza–  egonez gero, hurbiletik ikusten duzu, baita ia-ia hegazkinaren pilotuak antzeman ere.

Espainiako eta Frantziako estatuko agintariek aireportua luzatu nahi dute. Hegazkin handiagoak lurreratuko dira hartara.  Hendaiako eta Hondarribiko udalerriak aurka daude. Irungoa ere aurka zegoen (PP Espainiako Gobernuan zegoen garaia zen, noski), baina iritziz aldatu da. Bistan da, demokraziaren zentzua eta balioa goi-gobernuan agintzen duenaren arabera aldatzen dira.

Estatuek ez bide dute lantegi samurra Eurohiria delakoa eraikitzen: Hondarribiko eta Miarritzeko aireportuak direla… AHT dela… A-8 eta A-64 direla… Baina moldatuko dira, ezinbestean moldatu ere. Goi-mailako erakundeen moldatze ezinak “demokraziaren” baliagarritasuna kolokan ezarriko luke-eta.

Tokiko herri mugimendua -gehien ukituak eta hunkituak dauden herritarrek bultzatua, bistan da hau ere- aireportua luzatzearen aurka dago, eta zentzu horretan egin du borroka. Mendeluko auzokide kaltetuak nahiz arriskua hurbilagotik sentitzen duten hendaiarrak dira gehien asaldu eta protestatu dutenak. Begi-bistan dago: hiriak eraikitzerakoan, hiritarren segurtasun mailek eta arriskuekiko distantziek ederki islatzen dituzte demokraziaren balioa eta garrantzia.

Iazko abuztuan, Madrilgo Barajas aireportuan izan zen “azken” istripua heldu zait gogora. Ehundaka bidaiari hilik izan zen. Txosten teknikoak dioen arabera “Hegazkin hark ez zuen aireratu behar”.

Imajinatzen duzue, hemendik hamar urtera prentsako titular hau?: “Hondarribiko aireportua ez zen luzatu behar” zioen txosten teknikoak. Urte bat lehenago prentsako beste titular batek honela zekarren idatzia: “Hegazkina Hendaiako hondartzan abaildu zen”. (Barkatu nire imajinazio makabroa)

Hara paradoxa: Txingudi badiaren gune babestuaren ondo-ondoan eta bere gainean aireportu bat! Eta berau bere horretan nahikoa ez, eta handitu “behar” dute/dugu!

Azkenik, pentsu dut, zer dela Aeropuerto de San Sebastian izena? Ez al dago bada, Hondarribian? Ez al dute egunero Hondarribia, Irun eta Hendaiako bizilagunek -eta hegaztiek- hegazkinen zarata eta hotsak pairatzen? Edo honezkero donostiarrek nozitzen al dituzten hauen burrunbak?

Horra polis zaharraren eta berriaren marka. Horra, Eurohiria delakoaren agerbidea. Non eta –diotenez– etorkizuneko hiriaren epizentroan. Horra Txingudi Hiri birtualaren lehen zantzuetako bat.