Inperialismoaren osteko turistak

Atalak: (E)gizartea

Hendaiako Hondarraitz

Hendaiako Hondarraitzen promenada egin dugu maiatz honetan estrainakoz, baita etzanaldia ere. Bikotea eta biok. Paseoaren bueltan beste bikote bat egokitu zaigu gure ondoan. Nahita edo ez, belarriak zolitu zaizkigu, edo zolitu ditugu. Alde kuxkuxeroa ernatu zaigu, alegia.

Alboko bikotea: gizona, baserriko morroi euskalduna –haren gaztelaniaren doinu  markatuan erreparatuta–, emakumea, aldiz, kubatarra. 60 urte ingurukoa lehena, 50 urte pasatxo ditu bigarrenak.

Hona gure belarri zoliek jasotakoa.

Gizonak (etzanda): “…que lo agites bien, que lo menees vamos”. Aginduzko ahots-tonuz.
Emakumea eguzkitako krema zabaltzen ari zaio gizonari bizkarrean.
(…)
Gizonak: “¿Tu lo has hecho? ¿Pero te la han metido hasta el fondo?
Emakumeak: Pues claro.
(…)
Gizonak: ¿Tu te pondrías con le chocho al aire aquí en la playa por un millón?
Emakumeak: ¿Pues claro? Y si los policías me detienen, les diré que tu me has obligado.

Behin baino ez gara itsasoaz harantz bidaiatu, oporretan. Orain bost urte. Dominikar Errepublikarrean egokitu ginen.
Handik bueltan hainbat konstatazio eta ondorio ekarri eta idatzi nituen. Hauxe haietako bat:

Inperialismoaren osteko turistek –garai bateko konkistatzaileen ondorengoek– leku hauetara joatean ez dugu herria bisitatzen, herri hauei lapurtutako lekuak baizik.
Tira, herriei lekuak lapurtu, eta enda zaputzak ere sortu ditugu.