Aremix –gure katua– gogoan!

Atalak: Sailkatugabeak

Aremix

“Otsaila firili faraila” dio esaerak. Hilabete kaskarina eta zoroa dugu otsaila. Nik txorien lehen kantuak sentitu ditut dagoeneko. Sentitu al dituzue zuek? Egun epelak sentitu ditut, baina, egun hotzak ez dira joan: hotzak eta hormak nozitzen ditugu oraindik ere. Istorio erreal baten kontari nator, etxeko supazterretik.

Otsaila katuen hila da. Otsaila ere emakumeen hilabetea omen da. Hainbat lekutan “katail” izenarekin ezaguna. Otsailean urteko lehen jaien giro epela sumagai da: San Blas, Santa Ageda eta Inauteriak ospatu ditugu. Kaldereroak honezkero ibiliak ditugu karriketan, besteak beste.
Beude jaiak. Etxeko katua dut gogoan egun. Hona nire etxeko supazterreko istorioa:

Aremix zuen izena. Orain lauzpabost urte Hendaiako hondartzan aurkitu genuen, bero zapa egin zuen uda horietako batean. Auto baten azpikoetan zegoen, txiki-txikia zen artean. Hondartzan aurkitu genuenez, “hareako katua” izendatu genuen: Aremix.

Egia esan, ez genuen etxean katurik nahi. Semeak bai ordea. Ordurako zakur bat eskatua zuen, baita ezetza jasoa ere. Beno, zakurra baino lehen zaldi bat eskatu zuen. Ezinezkoaz jabetuta, eta zakurrik izango ez genuenez jabetuta ere, katuarekin konformatu zen. Aita eta ama ez zeuden katuarekin gelditzearekin arras kontent eta konbentzituak. Uda zen eta hilabete hartan amona etxean izaki, amonaren oniritzia jaso ondoren, etxeko maizter bilakatu zen Aremix.

Etxean baino kanpoaldean ohiarazi genuen. Berak, noski, etxe barruko txoko guztiak miatzen zituen aukerarik txikienean, eta zirt eta zart, hantxe aurkitzen genuen, goxo-goxo, zokoren batean kukututa. Ni nintzen, zorrotzena: “Katua kanpoan!”. Aldiz, hasieran, onespen edota baiezpen gutxien eman zionak, amak, ardura gehiena eskainiko zion gerora.

Urtero, otsailean –eta udaberri eta udaldian ere bai– Aremix-en ausentziak nabaritu ditugu, pare bat egunez-edo hasieran. Inoiz ere, hiru egunetan ez zen azaldu gure aterbera. Alabaina, azkenean, beti itzuli zen. Inguruko etxeren batean sartu eta gatibu geratua zela pentsatzen genuen. Udaldian, bere katu lagunekin joan ote zen komentatzen genuen, txango joaten zela alegia.

Urtarrilean, iragan berri den ekaitz garai horretan, joan zen eta ez da itzuli. Otsaila zetorrela eta, katuen hilabetea zelako txango garaia hasi zuela pentsatu genuen berriz ere. Emea da, edo zen: Aremix.

Emea zelako antzuarazi genuen. Gure etxe ingurua edo etxeko aterbea katu samalda batez inguratua ez izateko antzuarazi ere. Albaitariak antzutu zuen zehatzago esanda. Zein ankerrak gara humano-ok, ezta?

Aremix ez da itzuli. Itzuliko zen esperantza atxikitzen genuen lehenengo astean. Goizean, seiak aldera, bera zen etxeko aterbeko atean lehena jotzen egunero. Lehenago, kontra-leihoak irekitzean miauka hasten zen, hazkurriaren eske. Bera zen gosaltzen lehena.

Hiru aste pasa dira eta sukaldeko atera hurbiltzean haren –ustezko– zaratek ernatzen naute. Ez da bera, nik hala izatea nahi badut ere. Haizea izaten da. Edo aldamenekoen katua. Hau bai katu alproja! Ohartu naiz bai, nork jaten zuen Aremix-en bazka: Mustafak!

Alimaleko zarrastatuak egiten zizkion Mustafa alenak Aremix-i.

Beno Aremix, Anderrek “norbaitek lapurtu digu katua” esaten die lagunei. Ezer txarrik gertatu baino etxeren batean goxo-goxo zaudela pentsatu nahi du semeak. Guk ere bai.

Katuak zazpi bizi ditu. Ondo bizi Aremix! Gogoan zaitugu.

P. S. (1): Anak, Iruneroko arduradunak, Aremixen  argazkiren bat ote dudan galdetu dit. Ez dut bat bera ere aurkitu. Agian sekula ez genion argazkirik egin ere. Seme-alabekin agortu zitzaigun argazkiekiko gogoa edo zaletasuna nonbait.

***

P. S. (2) : Honaino, orain dela bi urte Iruneron argitara eman nuen testua. Kontua da, Aremix itzuli zela eta argazkia egin geniola. Berriz ere, Aremix ez dago gurekin. Hilabete batzuk joan dira azkenekoz ikusi genuenetik. Otsaila amaitzear dago. Agian, bere falta dugula ohartu da eta berriz itzuliko da gure artera. Agian!