Ametsetan, segi dezagun

Atalak: Antzerkia

Mikel Sarriegi hondarribiarra da Julio Villar.

E, petrel!
Julio Villarrekin solasean
Astrolabium teatroa

Zaila zait Astrolabium teatroak jokatutako E, petrel! obra juzkatzea, epaile lanetan aritzea. Obra ikusi aitzin, Eh Petrel liburuak markatu baininduen, gaztaroan markatu ere. Areago, bizitzaren azken urteotan obraren egile Julio Vilarrekin mendietan ibili izanak ere. Amiñi bat ibili izana. Zehaztu aldera, diot.

Hondarribian ikusi nuen Mikel Sarriegiren antzezlana, euskarazko estreinako ekitaldia. Hasierak, antzezlanak tokiz kanpo harrapatu ninduen, “obra edo gaia” ezagutzeak lekutua nonbait. Aldamenean nituen pertsonekin egokitu artean amiñi bat despistatua, halaber. Amaitutakoan, ondokoak agurtzean, honelako zerbait esan nien: “Ametsetan, segi dezagun! Berriz arte”!

Ederra da obra, ederra antzezlana. Gustura ikusiko nuke berriz ere. Ziur aski, pentsu dut, Mikel Sarriegi (Julio Villar), Alvaro Garayalde (Laguna) eta Iñaki Dieguez (Musikaria) protagonistak antzezlanari berrekiteko desiratzen daude.

Ez da erraza, Eh petrel liburuaren poetika taularatzea, ez da erraza Julio Villarren soiltasuna pertsonaia bihurtzea. Alta bada, obra soiltasunez jokatua da, umiltasunez. Julio Villar Gurrutxaga ezagutzen duenak, antzezlana ikusi ondoren, “ezinbestean” erranen luke.

Julio Villarrekin solasean aritzea bizitzarekiko txikotak erriatzea da, deserriratzea da nolabait. Julio Villarrekin solasean antzezlana “sekula erdietsiko ez ditugun ametsen peskizan segitzeko akuilua da”. Bizitza ametsen atzean ibiltzea baita, eta haatik, ametsak erdiestea bizitza zapuztea ere bada. Bestera erranik, bizitza bidea da. Urratzea da bizitzea, bidea ibiltzea.

Badago bizitza erreala, eta badago bizitza asmatua. Bizitza erreala harrapaezina da. Bizitza asmatua, antzeztua, kasuon, Mikel Sarriegik jokatzen duenak laguntzen digu errealitatera arrimatzen. E, petrel! Julio Villarekin solasean obra bide onetik abian dela esango nuke. Itsasoa zeharkatzeko hala nola mendiak gainditzeko, hautsa baino apalagoa izan behar baita.

Julio Villarren poesia taularatzeko ezintasunez jakitun, Mikel Sarriegik jakin du errealitatea egokitzen. Eh Petrel liburuaz harago eta honago, Julio Villarren alde erreala txertatu du antzezlanean: tristura ere baitago Julio Villarren zoriontasun bilaketan. Haizea lagun baina, badago mundu petralari aitzina egitea. Galdetu, bestela, petrel txori askeari.

Bizitza –bizidunok legez– kontraesanezko bide iraunkorra da. Baina, obra honek legetxe, badugu Machado bidean aukeratzea, badugu Kixotearen antzo jokatzea (ez da horrela Santxo?). Edota badugu Bob Dylanen doinuz (Iñaki Dieguezen doinuez legetxe) oroimena berritzea. Edota badugu, lagunen bat (Alvaro Garayalde) bidaide, gure kontzientziaren galdetzaile. Esate baterako, diot.

Izan ere, badugu, esaterako diot hau ere, Shakeaspeare (airea hartu eta sespir edo sispir irakurri, arren!) izatea gogaide. Alabaina, denbora nola mundua aitzina hola, eta kontua, agian, ez da jada “izan edo ez izan”. Kontua da “nolakoa izan, nola joan”.

Mikel Sarriegiri (Julio Villarri) segitzekotan kontua presarik gabe joatea baita. Tira, hori erran –edota izatea– nahi dut.