Sufrimenduaren esperientzia da bidaiatzearen giltza

Atalak: (E)gizartea

Gaur betetzen ditu urteak Julio Villar Gurrutxagak (Donostia, 1943). Bidaia bizimodu bihurtu duen gizona, bidaiaria bilakatutako eskalatzailea. ZORIONAK! URTE ASKOTARAKO!

Julio Villar Gurrutxaga, 2017

Julio Villar Gurrutxaga donostiarrak Araban du aitaren aldetiko jatorria, Gipuzkoako Oiartzunen amarena.

Gaztetan mendiak maite zituen, haiek eskalatzea batez ere. Istripu batek aldenarazi zuen menditik urte askoan, ordainetan, gertakari hark itsasoan barrena abiarazi zuen. Bost urteko munduko bira egin ostean mendira itzuli zen.

Mendizalea bai, goi-mendizalea ere, baina eskalatzaile hura bidaiaria bilakatu da oroz gain. 1980ko hamarkadatik txangoak dira bere bizibidea. Hamar lagunen taldea osatu eta zazpi-zortzi egunetako oinezko bidaiak egiten ditu.

Berarekin bidaiatu dugunok txango horien esperientziaren zoria ezagutu dugu.

Kazetari naizen aldetik, “honetaz eta hartaz galdetu Juliori!”,  esan ohi dit jendeak. Bere “pentsamenduaz”, alegia. Julio baina, ez da gizon baitezpada pentsalaria. Ekintzailea da. Naturazalea da. Beste edozein mortalen parekoa da. Ez zaio mitifikatzea laket. Ez galdetu berari egindako kilometroez, gora bidean egindako metroez ere ez. “Denbora”k eta “neurria”k ez dute bere solasean aparteko muntarik. Aitzitik.

Adibidez, herrixka edo leku batera heldu gara txangozaleak, eroso gaude. Erosoegi, akaso? Horrela sentitzen hasten garenean, Juliok aisialdia bertan behera uzten du tanpez: “Aurrera” dio. Deskuidatuz gero oinetakoak erantzita zaude, baina aurrera segitzeko tenorea heldu da, ia ohartu gabe.

Natura da Julioren onura eta ardura. Natura errespetatzeaz gain, hurkoaren espazioa ez inbaditzea izaten da Julioren nahia. Hurkoen bizitokiak, hala elizen nola tokiko gune berezien inguruak beharraren arabera “baliatzea” gustatzen zaio. Erabili behar badira, erabili, baina besteena behar denean doi-doia baliatu ohi du.

Ez da aise jendeok harremanetan ongi moldatzea, pertsona bakoitzak bere ezaugarriak baititu. Sobera hitz egiten dutenak daude eta oso gutxi hitz egiten dutenak. Indartsu dabiltzanak eta nekez ibili dabiltzanak ere bai. Nola lortu denen arteko oreka eta harmonia?

Oinez bidaiatzea ez da samurra, naturak agintzen baitu. Haatik, Juliok taldearen harmonia atxikitzeko giltza dauka. Zein ote? Xabier Leteren esaera honek argituko dizu bidea: “Sufrimenduaren esperientzia da gizatasunaren giltza”.

Hots, “sufrimenduaren esperientzia da bidaiatzearen giltza”.  

 *  *  *
Julio Villarren bi aburu, euskal alpismoaz eta Viaje a pie liburuaz

Punta-puntako herrialde txikia
“Euskal alpinismoa punta-puntakoa izan da. Ez agian onena, baina Euskal Herriak mendizale asko eta maila handikoak eman ditu. Espainiako Estatuan ez dago herrialde honetan beste mendi, ertz, pareta edo zortzi milako mendiak igo dituen jendea. Azken hamar urtetan hala ere, jatsi da mendizaleen kopurua. Gure garaian, eta ondoren ere bai, Alpeetan Gipuzkoako gazte asko ibiltzen ziren, frantses eta aleman adina entzuten genuen euskara Mont Blanc mendian. Eta herrialde hau txikia da”.

Juliok “Viaje a pie” liburuari “Mar de nubes” gehitu dio azken edizioan. (SUA EDIZIOAK, 2016)

Viaje a pie-n dago Julioren esentzia
“Viaje a pie liburuaren bizimoduarekin identifikatzen naiz, bere filosofiarekin, Eh Petrel-ekin baino gehiago; gaur egun, noski. Ni naizenarekin antza gehiago dauka. Adin honetara iritsita, liburuan ageri dena gustatzen zait egitea. Bidaia hori, oso gazte nintzela egin nuen, munduaren bira amaitu eta Everestera joan aurretik, 30 urte inguru neukan. Liburuaren kontrazaleko argazkia gerokoa da. Beste bidaia bat idatzi beharko banu, horren antzekoa litzateke. Inozoa da zenbaitetan, baina nire esentzia hor dago. Zenbait lerro gaizki idatzita daude, zuzendu gabe, baina esentzia da gorde nahi dudana”.

Oharra: Heldu den udan, ARGIAk GAKOAK aldizkaria kaleratuko du. Hona hemen, elkarrizketaren lehen partea. Hemen, osoa.