Uxue Alberdi: “Batzuetan, Txapelketako saioei buruz darabiltzagun hitzak irrealak iruditzen zaizkit”

Atalak: Bertsolaritza

Uxue Alberdi idazle bertsolari elgoibartarra. Arg: Dani Blanco.

Uxue Alberdi idazle elgoibartarra elkarrizketatu dugu, Jenisjoplin nobelaren karietara. Nobelak dakarren pasarte bati –bertsolaritzaren ingurukoa– heldu diogu solasean. Elkarrizketa aurki argitaratuko dugu ARGIAn. Horren aitzakian, Bertsolari Txapelketa Nagusian parte hartu ez izanaren arrazoiaz galdetu diogu idazle-bertsolariari.

Edonola den ere, bertsolari bezala ez dago txapelketan, baina –Aitzol Barandiaranekin batera– esatari lanetan ari da ETBko zuzeneko emanaldietan.

Hortik abiatu genuen berbaldia:

Nola bizi duzu Txapelketa Nagusia?
Zale baten modura. Bertsolari izateaz gain, bertsozale naiz txikitatik, asko gustatzen zait bertsoak entzutea. Txapelketa baina, nire gusturako, ez da jarduteko ez entzuteko tokirik naturalena. Nik uste, beste hamaika saio mota daude egokiagoak gozatzeko.

Hala ere, kontziente naiz txapelketan ari diren nire kideentzat oso une garrantzitsua dela. Bertsolariekiko ikusmina izugarria da, daukaten presioa eta beren ahalegina ikusita, bada, zuk ere hala bizi duzu. Zure lagunak diren aldetik, zuretzat ere inportantea da txapelketa.

Esateri lana egokitu zait, eta eginkizun honetan –Aitzolekin batera– ahalik eta zehatzen hitz egiten saiatzen naiz, denbora laburrean dardarazi nauena zergatik dardarazi nauen adierazten. Askotan, ez dago denbora tarteko handirik taxuz zerbait esateko, saiatzen naiz editore batek idazle bati egin ohi dion lana egiten, hau da, lehen kolpean dardarazi nauena entzuleei aditzera ematea da nire asmoa, pistaren bat iradokitzen ahalegintzen naiz, hitz batez, pasioa transmititzen.

Zein da, zehatz-mehatz, zuk zeuk Txapelketan parte hartu ez izanaren arrazoia?
Gipuzkoako Txapelketara aurkeztu nintzen orain sei urte, lehen haurra izan berria nintzen, bi hilabete zeukan alabak [Lur eta Xan dira bere seme-alabak], eta oso baldintza txarretan aritu nintzen, asko sufritu nuen, oso gutxi lo eginez.  Aurkeztu nintzen, baina, garbi adierazita: lekua galtzeko beldurrez. Zein gauza absurdua, ezta? Leku bat gordeta banu edo bagenu bezala pentsatuz, eta inork ez dauka berea denik ezer. Gaizki pasatu nuen. Beraz, ez nuen beldurrez aurkeztu nahi oraingoan, ez nuen ezer galtzekorik. Bertsoa gozatzeko bizi nahi dut, literatura bizi dudan bezala.

Ez da samurra bertsolariaren eginkizuna.
Txapelketako saioei buruz erabiltzen ditugun hitz ederrek oihartzun izugarria hartzen dute, baita txarrek ere. Beraz, iruditzen zait biak direla irrealak.

Bertsolaria izugarrizko presiopean ari da Txapelketan, eta ni presio horren aurrean nola jartzen naizen bizitzea ez zait gustatzen. Gustatzen ez zaidan egoeran  jartzen nau, egoak lotuta, besteek nitaz espero dutenaz arduratua, egin nahi dudan saioaz kezkatua. Bertsoa bizi dut, baina ez ariketa matematikoa bezala, modu efikaz batez ebazteko gisan. Bertsolaritza komunikazio ariketa da, jakina, teknika behar duena, baina nahiago dut lanketa hori beste era batez bideratu.

Bertsogintzan daukadan auto-exijentzia hori saio arrunt batean bizitzearekin nahikoa daukat. Izan ere, bertsolaritza pizgarria da, baina txapelketako saioek gaina hartzen didate. Oraingoz, behintzat.

Lasaiago beraz, esatari lanetan.
Lasaiago baina inbidia puntu bat ere sentitu dut une batez. Entzuten ditut kideak kantari, eta zu jartzen zara haien lekuan, patxada osoz noski, baina nahitaez, adrenalina hor dut beti, txapelketan dauden momentu intentsuak partekatzen eta sufritzen ditut.