Absa: “Niri euskaldun askok erdaraz egiten didate”

Atalak: (E)gizartea, Hizkuntzak

Jahlil gazteak bi metroko altuera dauka, eta jauzi batez hiru aise gainditu ere. Ehun kilo aspaldi egin zuen afrikar jatorrizko tantaiak. Lagunek Azkoiti deitzen diote, Azkoitian jaio baitzen. Bertan bizi izan da iaz arte, bere familiarekin.

Erizain izateko ikasketak egiten ari da Donostian. Artean, laguntzailea da Bidasoa Eskualdeko Zaharren Egoitzan. Saskibaloia du gustuko kirola. Jo eta ke aritzen da lagunekin. Irun Basket taldean proba egin beharko lukeela esaten diote sarritan:

– Azkoiti, oso ona zara, benetan. Irun Basket taldean jolas zintezke.
– Milesker zuen adorearengatik. Baina nik, batez ere, lanari ematen diot garrantzia. Erizain lanpostua lortu nahi dut. Gainera, Hizkuntza Eskolan izena eman dut, nire ingelesa hobetzeko.

– Joe… Azkoiti! Zu poliglota zara. Gaztelania eta frantsesa primeran dakizkizu.

Absa, Jahlilen arreba, agertu da kiroldegiko atalondoan. Deika ari zaio. Esku jestu batez agurtu ditu Jahlilen lagunak. Jokalariek beren burua jiratu dute Absarengana.

– Jahlil, zatoz! Etxera joan behar dugu. Aita-ama gure zain daude.
– Absa. Itxaron… Banoa!

Nebaren ahotsa aditu du, baina ez du deus ulertu. Lagunak ez dira isiltzen.

– Azkoiti, ze neska puska da zure arreba, arraioa!
– Esaiozu asteburuan hondartzara gurekin etortzeko!
– Hori, hori! Dantzatzera ere joango gara.

Jahlilek barrez:

– Eztia ez da mandoen ahorako egina.
– Ale… ale, zuek baina zazpi uste gehiago dauka.

Autoan zalu sartu eta etxera abiatu dira anaia-arrebak. Ile beltz kizkurrak dituzte, motza Jahlikek, luzea Absak. Beren larru azalak euren jatorria salatzen du. Barra-barra ari dira solasean. Hagitz suelto mintzo dira.

Ertzaintzaren komisariaren ondotik pasa, eta Santiago Zubia aldera hartu dute. Hendaia aldera doaz. FICOBAko errotondan topatu dute kontrola.

– Eskerrak Ertzaintza den, eta ez besteak.
– Hago, hago, anaiatxo. Oro ez da urrea, ezta distiratsuena ere.

Ertzain batek espaloia alderantz agindu die. Leihatila jatsi du Absak.

– “Salgan del coche, por favor”, entzuten dute beste agente baten ahotik.
– “A dónde van ustedes”.

– “Etxera”, erantzun dute anaia-arrebek batera.

– “Bajen del coche por favor”.
– “Pongan las manos contra el mismo y abran las piernas”.

– “Mesedez…”, esan du Jahlilek.

– “Qué mesedez y qué hostias! Para empezar, hablen en cristiano”.

– Lasai Jahlil. Paso egin, faborez.

Jahlil ez da haatik, isiltzen.

– “Guk euskaraz hitz egiten dugu gure etxean eta bakoitzak gogokoa duena praktikatzen du”.

– “Documentación. Y un consejo: les va ir mejor si se callan”.

Nortasun-agiriak hartu dizkiete. Ordu erdi luze iragan ondoren, hauxe berriz ere.

– “Esta vez van a pasar. Pero la próxima tendrán una multa por desacato a la autoridad”.

Autoa abiarazi eta etxe aldera segitu dute marokoar jatorrizko euskaldunek.

– “Ez dute sekula ikasiko!”, esan du Jahlilek.
– “Horiek bakarrik balira, gaitz-erdi”, Absak.

Absa irakaslea da. Amatasun eszedentzian dago. Hiru seme-alaba ditu. Hendaiako Txingudi parkean ibiltzen da haiekin, baita Irungo parkeetan ere. Euskaldunen artean egoten da.

– “Jahlil, denak ez dira zure lagunak bezalakoak. Niri euskaldun askok erdaraz egiten didate”.

(*) Post Scrpitum: pasadizo hau ekarri berri dut, eta lagun batek “asko gustatu zait” esan dit.

– “Baina, Mikel, historia erreala al da? Edo zuk asmatu istorioa?”, itaundu dit  atoan.

Zuk hausnartu, zuk esan, irakurle!