Bide gabeak eta moralkeria zaleak

Atalak: (C)politika

Biktimen aldeko kontzentrazioa, Iñigo Urkullu lehendakaria erdian.

Eusko Jaurlaritzak, Urkullu buru, “Bidegabea izan zen” aitortzea eskatu ohi dio ezker abertzaleari. ETAren jardunaz ari da. Esaldia, mantra da politikagintzan. Errepikatzearen poderioz, batzuen “bidegabekeriak” beste batzuenak kukutzeko “metodologia” eraginkorra. Komunikazio larderiatsua boterearen arma izaki .

“Bidegabea izan zen” kontakizunean sartu behar da. Justizia egin behar da. Eta bai: ETAk eragindako kalteak bidegabeak dira. Pertsonak hil, giza eskubideak urratu, eta legedia –“arrotza”– urratu zuen . ETAk bide gaberik –irteera duinik gabe– amaitu zuen jarduna. Berea galtzaileen bidea da.

Alta, galtzaileak bidegabeki ari ziren bitartean, komeni da ere beste “bidegabekeriak” oroitzea. Edo ez? Honatx: GALen hilketak, Egin eta Egunkaria-ren itxierak. Bateragune auzia. Torturak: 5.000 jende izan dira torturatuta, Ertzaintzaren eskutik ere bai. Lagin batzuk baino ez dira.

ETAk bidegabe jardun izan zuen garaiko mantra bat: “Biolentziarik gabe dena da posible politikan”. Hots, Espainiako Konstituzioa ez da absolutua. Baina, Kataluniako prozesua heldu zen eta katalan independentisten bidea ez da bidezkoa. Areago, estatuaren argudioak –mantrak– nagusitu dira: “Erreboltariek biolentzia erabili dute”. Baita hori sinestarazi ere. Estatuak erabakitzen du zer den “bidegabea” eta “zer ez”, baita zer den “terrorismoa” ere. Altsasuko gazteek bi guardia zibilei emandako ostikadak  “terrorismoa”-tzat jo ditu Espainiako Auzitegi Nazionalak.

Iraganean gertatu zen guztia errelatuaren bidez argitu daitekeela sinestea panazea da. Eta politikoki maltzurra da “bidegabeki” jokatu zutenen oinordeko politikariei behin eta berriz exigitzea “bidegabea izan zen” aitortzea. Areago, Espainiako Estatuaren babespean bidegabekeriak egin zituztenei ez zaielako berdin “bidegabea izan zen” aitortzea exigitzen. Ez zaie neurri berean exigitzen. Bide gabeak legediaren bidean sartu dira eta “peagea” ordaintzera behartu. Ostera, bideko nagusiek euren Konstituzioa dute “peagea”-ren neurriko, baita 40 urtez “pegea”-ren merke-zurreko politika egin dutenek ere.

Bizitza paradoxa da eta politika are paradoxikoagoa. ETAren “oinordeko politikoek” jeltzaleek hartu zuten “bide zuzen” politikoari uko egin zioten urte luzetan, hau da, Gernikako Estatutuaren bideari. Orain, bidea bideragarria dela onartu dutenean, Espainiako Konstituzioaren bidez eratorria, ez da aski. Hauteskundeak datoz. 40 urtetan irabazleak ez dira ase. Bidegabea izan zen, baita bidegabea da ere irabazleen moralkeria ezartzea.