BURUtaPENAK: Descartes osti hori, beti agertzen eta beti arrazoi (XII)

Atalak: (C)politika, Politika saioak

Konfinamenduko lau aste joan dira, eta beste lau dauzkagu aurrean, gutxienez. Frantziako Emmanuel Macron presidenteak halaxe adierazia. Adierazia lehenbizi: onez onean. Eta aginduta ondorenean: behartuta, derrigorrez, indarrez, nahitaez… Lehena ez da loteslea, bigarrena bai. Eta gainera, aldaerak ditu. Aukeran beraz!

Iragan lau asteetan, konfinamendua uzteko, legearen ildoan, han-hemenka ibili gara  –plurala ongi geratzen da, baina egiari zor, egia puta hori ere, bakarka bili naiz gehienetan– ordu baten markoan, denborazko markoan.

Zezenak zezenplazan (hori eufemismoa!) bezala. Hasieran sendo, gero baldar. Ezin ibiliz, eta itolarrian (amiñi exageraturik). Itzuli-mitzuli ibili arren, barrerak saltatu ditut noizbehinka (literalki ari naiz), agindu-papera daukaten hesi nabarmenik ez dut gainditu orainokoan.

Gogoan dut lehen asteko exodoak. Italian, herritar askok aste zuria delako oporraldia pasatzeko hotelak erreserbatuak zituzten iragan urtetik. Gobernuak etxean geratzeko adierazi zuen, baina kia, jende gehienak kasurik ez, ezin eutsi: Milan, Erroma. Napoles…. Hainbat hiritik Dolomitetako eski estazio aldera joan ziren italiar eskiatzaileak, familia osoak… Artean, agintariek “adierazi” zuten baino “agindu” ez.

Ondorioz, ondoriotako bat, milaka italiar kutsatu ziren berehala. Eta gure ignorantzia-n ikasi genuen koronabirusa ez zela “txinatar zikinen kontua”. Eta are gehiago ikasi ere kutsatuek, esaterako, Covid-19 mamutzarra hotzean bizi dela ederto batean.

Paristarrei ere hiriburuan geratzeko adierazi zieten. Hala ere, martxoaren 13an, konfinamendu aurretiko lehen egunean, “aurreko garai normal hartako azken egunean”, 1.000.000 paristarrek utzi zuten hiriburua. Bigarren etxera bidean: Île de France-ra, Île de Réra, Normandiara…

Anartean, saltoki handi bateko giza-ilaran nintzen estreinako aldian, lagun baten lagun xaloa eta biok suertatu ginen:

– Zer gisa?

– Bon, zenahizuerratea…Hemen… alors…Frantzian…  erran zieten bazetorrela zerbait… mais!”.

– Dena dela ere, mundu osoko afera duzu… Afera mundiala eta gaitza!

– Bai, baina [estatuaz ari da, nonbait] errana zieten bazetorrela [Txinatik nonbait, Italiatik paseaz…] eta ez zuten kasurik eman. Domaia duzu…”. Zertarako hautatzen ditugu? Guk pagatzen ditugu, ezta? Zertarako? Ez duzu uste?
– Arrazoin duzu. Domaia uxu!

Descartes osti hori. Beti agertzen eta beti arrazoi. Putain!